Bez uczuć

I w takim wydaniu lubię Sheridan. Na tyle lubię, że otworzyłam książkę wieczorem i zamknęłam nad ranem. I choć każdy miłośnik tego gatunku doskonale wie, że motyw zemsty, odgrywanie się za krzywdy, odrzuconą miłość, stosowanie metod kelnerskich przewijało się w literaturze nie raz, to w przypadku kiedy jest to podane z nutą ukrytych mniej lub bardziej emocji, zaangażowaniem bohaterów, później jakimiś wyrzutami sumienia, to pomysł chwyci. I chwycił.
Ciekawa historia, ciekawi bohaterowie, ciekawe tło. Podane w sposób atrakcyjny, napisane dobrym językiem, z ciekawymi postaciami w tle. Fajna historia obfitująca w traumatyczne przeżycia potraktowane z należytym akcentem, co sprawiło, że fabuła zaciekawiła, a nie poddawała pod wątpliwość. Dobrze rozłożone akcenty.
No i oczywiście był moment, nawet dłuższy niż krótszy, kiedy można było się powściekać na Brogana. Bo należało mu się, oj należało. Dobrze, że na podorędziu znalazł się Fionn, który doskonale wiedział jak nabić temu facetowi rozumu do głowy.
Sheridan lubi zabieg rozdzielenia bohaterów w końcówce książki. Nie ukrywam, że w tej historii bardzo chciałabym, aby tego nie zrobiła. Oni już i tak swoje wycierpieli. Nie wiem czy końcówka to rekompensuje, ale niewątpliwie pozwala bohaterom na zebranie się w sobie i podjęcie kluczowych decyzji (raz jeszcze brawa dla Fionna).
Wiele w Bez uczuć mogło nie zagrać. Wiele moim zdaniem zagrało i z tego powodu uważam, że to książka warta polecenia, warta przeczytania. Czy do...

Według mnie ten tytuł jest totalnie nietrafiony. Bez uczuć? Ale jak to BEZ?!
Przecież gdyby nie uczucia to ta historia by się nie wydarzyła, a paleta tychże jest ogromna - pożądanie, miłość, zazdrość, nienawiść, przyjaźń... Do wyboru do koloru.

Uczucia w książce - bogactwo. Uczucia czytelnika. Takoż.
Naprawdę, od wkurzenia i żalu przez uśmiech po wzruszenie. Głównie było to jednak wkurzenie najpierw na Lydię, że dopuściła do wyrzucenia Brogana, potem na Brogana, że chce się mścić bo to wszystko nie tak, a po drodze jeszcze na Stuarta. To wkurzenie nie opuściło mnie do końca, jego można nazwać głównym czarnym charakterem w powieści.

Lydii i Broganowi przydałaby się jedna solidna rozmowa, którą właśnie Stu uniemożliwił. Gdyby nie on to wszystko potoczyłoby się inaczej...

Tak w ogóle jestem zaskoczona, że mi się podobało. Nie lubię motywu zemsty. Zwłaszcza zemsty na kobiecie, zawsze liczę, że nieporozumienia się szybko wyjaśnią a oczywiście muszą się mnożyć przez pączkowanie.
Ten motyw mszczenia, sposób w jaki Brogan dokonuje swojej zemsty na Lydii, przynajmniej początkowo do złudzenia przypomina mi sytuację z Czyż ona nie jest słodka Susan Elizabeth Phillips. Zwłaszcza przyjęcie. Chociaż z przyjęcia Lydia wyszła z tarczą, w pięknym stylu.
To był też moment gdzie polubiłam ją wyjątkowo. Za stalowy kręgosłup i nerwy i za dumę. Za poczucie własnej wartości i walkę o to czego pragnie. Niejedna kobieta by się załamała. Lydia nawet w momenc...