Bez tajemnic

I ponownie mam problem z książką Sheridan. Lubię jej historie. Zazwyczaj. Choć bywają przypadki, które uznaję za wypadki przy pracy i wolałabym o nich zapomnieć. Nie widzę sensu, nie czuję historii, bohaterowie wydają mi się sztuczni, niedopracowani i niedopasowani.
Niestety, tutaj miałam podobnie.
Nie ukrywam, że pierwsze kilkadziesiąt stron przeczytałam z zaciekawieniem, radością czytelniczej duszy i nadzieją, że Sheridan mnie nie rozczaruje. I chyba dopiero moment kiedy główny zamysł książki stał się dla mnie jasny, a tożsamości przestały zaskakiwać, poczułam się lekko skołowana. Z myślą, że niemożliwe, aby to było tak przewidywalne czytałam dalej. I nagle koniec. Trochę zdziwiona sięgnęłam po dalszą część, a tutaj ponownie to samo.
Jak na moją duszę zamysł nie sprawdził się. Ponowne czytanie tej samej historii, wpadanie na te same sceny, na te same dialogi nie uatrakcyjniło tej opowieści. Stało się znacznie mniej interesujące, chociaż przewidywalność historii stanowi tutaj dla mnie największą przewinę.
Szkoda, wielka szkoda, bo uważam, że historia miała potencjał. Można było z niej zrobić coś nietuzinkowego, znacznie lepszego niż posiłkowanie się znanymi zabiegami. Opowieść porusza bardzo trudne problemy, które w takim otoczeniu blakną i zamiast stać się czymś ważnym, są tylko zasygnalizowanym motywem ginącym wśród innych. Powtórzę, szkoda.
Jeśli ktoś lubi Sheridan, to podejrzewam, że przeczyta Bez tajemnic, pomarudzi trochę pod nosem, może napisze k...

Książka podzielona na dwie części. W pierwszej poznajemy historię oczami Evie, a w drugiej oczami Jacka/Leo. Nie przepadam za takim podziałem, ponieważ czytam wtedy tę samą historię dwa razy uzupełnioną tylko jakimś odczuciami bohatera. Spokojnie można było wszystko zamknąć w jednej części. Sama historia jednak bardzo mi się podobała.