Mimo że kocham góry, nigdy nawet nie myślałam o tym, żeby się wspinać po skałach, ani tym bardziej, żeby robić to w zimie. Nie byłabym też gotowa na to, by postawić wszystko na jedną kartę, tak jak bohaterka powieści "Bez tchu". Muszę przyznać, że nie miałam o Cecily dobrego zdania. Jej motywacja była dla mnie tak absurdalna, że czułam wewnętrzny sprzeciw podczas lektury, a jej infantylne zachowania doprowadzały mnie do takiego szału, że musiałam robić przerwy, żeby ochłonąć. Nie lubię oceniać bohaterów, ale kiedy czytam o kimś, kto ryzykuje życie, by napisać artykuł, a w zasadzie utrzeć tym nosa swojemu byłemu, to trudno nie uznać takiej osoby za nieodpowiedzialną, dyplomatycznie określając. Ta książka uświadomiła mi, że ryzykowała nie tyle sama, a stanowiła też zagrożenie dla pozostałych uczestników wyprawy.
"Bez tchu" to historia, której opis rozpalił moją wyobraźnię. Motyw zamkniętego pokoju na otwartej przestrzeni to coś, czego z pewnością jeszcze nie było i chciałam się przekonać, co z tego wyszło. Cóż, na pewno dobry thriller, choć potencjał wydawał się być większy. Fabuła długo się rozkręcała, początkowo pasowała raczej do powieści przygodowej, ale dla laika takiego jak ja, stanowiła ciekawe wprowadzenie do świata wspinaczki wysokogórskiej. Zakończenie wyszło z jednej strony bajkowo, z drugiej tak naprawdę go nie ma, bo po ponad czterystu stronach nie wszystko tak ostatecznie się wyjaśniło. I tego mi właśnie zabrakło, jakiegoś mocnego akcentu zamykające...