Atramentowa krew

Jeśli mam porównać Atramentową krew z Atramentowym sercem, to zdecydowanie korzystniej wypada ten tom. Dlaczego? Myślę, że zmiana otoczenia, inny świat. Jest tu niezaprzeczalnie więcej magii i kolorów. Teraz pokochałam Atramentowy Świat za szklanych ludzików, wróżki, ogniste elfy, za Sójkę, za Fenoglia. I jak w przypadku poprzedniej części narzekałam na bezbarwność pisarza, tak tu nie mam żadnych zastrzeżeń. Rozwinął się, przestał być jednowymiarowy i zaczął żyć własnym życiem. Genialny jest końcowy wątek Smolipalucha i Farida. Chyba cieszę się, że stało się tak, jak się stało. Warto jeszcze wspomnieć o przemienności rozdziałów. Raz znajdujemy się razem z Meggie i Faridem, innym razem podróżujemy ze Smolipaluchem, a potem przenosimy się do Elinor i Dariusza. Zapobiega to znudzeniu, które wytwarzało się w przypadku poprzedniej części i sprawia, że czyta się dużo ciekawiej. Ogólnie - jestem bardzo zadowolona. Książka wędruje do ulubionych i z miejsca dostaje piątkę :)

[spoiler] Podobała mi się tak średnio. Niestety jakoś mnie nie ciągnie żeby się brać za 3 tom. Kiedy zabili Farida jakoś nie chciało mi się płakać wręcz się zmusiłam do uronienia łzy, chociaż myślę, że bardziej to co Smolipaluch wtedy przeżywał mnie zabolało. Jak mniemam Smolipaluch zmartwychwstanie. Książka jest taka... dziwna ? No nie wiem nie bardzo mi się podobała przesłodzona. Nie polubiłam bohaterów. Jedyną postacią jaką lubiłam był Smolipaluch, a miłość Meggi i Farida to jest potworne ! Nie mogę o tym czytać. Czekałam na ten koniec nie miłosiernie, dłużyła mi się ta książka. Myślałam, że będzie lepiej.Najlepsze co przeczytałam w tej książce to legenda wagantów o połykaczu ognia. Przeczytam 3 część tylko dlatego, że szkoda mi 3 straconych miesięcy na 1 i 2.

A mi się podobała niemal całkowicie. Choć może nie tyle 3. część, co jej poprzedniczki. Miło czasem oderwać się od otaczającej rzeczywistości i odbyć daleką podróż w świat wyobraźni. Podobała mi się dlatego, że znajdowałam się w świecie zupełnie innym od mojego i to było piękne. Nie wiem czy teraz sięgnęłabym po nią kolejny raz, chyba wolę pozostawić miłe wspomnienia niż zacierać je nowymi wrażeniami.

Właśnie, spoiler nie zawsze musi dotyczyć zakończenia. Następnym razem, kinia, zastanów się (albo najlepiej oznacz dużymi literami, że twój komentarz zawiera SPOILER) co chcesz napisać, bo niektórych może to wkurzyć, a wiele osób nie chce poznać jakichś fragmentów, zanim przeczyta książkę. A poza tym... nie zawsze MUSI być happy end. Ale okey, już się nie odzywam. ^^ Nie chcę się niepotrzebnie kłócić.

Oj dziewczyny nie kłóćcie się tak. ;) Ja co prawda nawet przez "Atramentowe serce" nie potrafię przebrnąć i nie wiem jak bardzo istotną informacją jest śmierć Smolipalucha, niemniej teraz wiem, że w "Atramentowej krwi" on zginie (mnie to nie robi różnicy), jednak niektórym taka wiedza może przeszkadzać, dlatego rozumiem Rebellish. Według mnie spoiler nie zawsze musi dotyczyć zakończenia.

Druga część 'Atramentowego serca'. Moim zdaniem trochę lepsza. Ale mam słabość do opowieści osadzonych w takim w łaśnie świecie. Jej klimat jest taki... baśniowy. W każdym razie takie miałam odczucie czytając ją (dwa dni i po książce ;) ). Bardzo dobry język. Książka wciągnęła mnie dużo bardziej niż część pierwsza i jest jej godną następczynią. Polecam każdemu, kto lubi fantasy.

O tak, zmiana zachowania Fengolia była denerwująca. Ale nie tylko ona. Pierwsza część skończyła się normalnie i to mi pasowało. Ta natomiast od razu informowała: "Ciąg dalszy nastąpi". Wolę książki z dobrym zakończeniem. Choć przyznam, że ta była ciekawsza niż pierwsza część.

Wspaniała książka, z pewnością lepsza i mroczniejsza od pierwszej części. Nie podobało mi się tylko to, że Fenoglio został ukazany w tak złym świetle. Oczekuje jego rehabilitacji w trzeciej i ostatniej części trylogii o Atramentowym Świecie :)

Jakoś nie bardzo przypadła mi do gustu. Mam wrażenie jakbym to był nie mój przedział wiekowy. Chociaż możliwe, że to dlatego, iż mam wiele ciekawszych i bardziej kuszących propozycji w domu ;-). Być może jeszcze kiedyś do niej wrócę.

Pokochałam cały Atramentowy Świat, wszystkie jego opowieści i legendy, wróżki i koboldy, władców i wagantów. I zawsze będę trochę tęsknić do tego, żeby jak Mo przeczytać na głos słowa i zobaczyć to wszystko na własne oczy...

Świetna książka! ^^" Bardzo mi się podobała, tak samo zresztą jak pierwsza część ;D Już niedługo zabieram się za ostatnią, trzecią część ;) Serdecznie więc polecam tą powieść, bardzo miło się ją czyta xd

Genialna druga część ..... spodobała mi się od razu.... Przeczytałam wszystkie części już dawno...ale do dzisiaj je pamiętam.... Zostaje w pamięci na długo, nie da się jej tak łatwo zapomnieć.

Genialna druga część ..... spodobała mi się od razu.... Przeczytałam wszystkie części już dawno...ale do dzisiaj je pamiętam.... Zostaje w pamięci na długo, nie da się jej tak łatwo zapomnieć.

Książka Atramentowa Krew jest ciekawa, ale nie przebije swojej poprzedniczki. Niektóre wątki są nudne, a część rozwiązań przyjętych przez autorkę nie spodobały mi się.