Anioły jedzą trzy razy dziennie. 147 dni w psychiatryku

"Niemożliwe, żeby ona była prawdziwa, ktoś tak popierdolony nie istnieje"

Dziwna to była terapia i jakoś zupełnie do mnie nieprzemawiająca. Miałam wrażenie, że na tym oddziale nie ma żadnych lekarzy, za to rządzą na nim weterani. To oni decydują, kto ma jeść, nawet jak nie chce, a kto kłamie, mówiąc swój życiorys. Szczerze mówiąc, jakoś wcale nie było mi ich żal, w końcu jeździli na te misje z własnej woli i za ciężkie pieniądze (niektórzy wielokrotnie), a przecież po pierwszej już wiedzieli, jak tam jest i czym to "grozi", że tak to nazwę.

Trochę żal, że autorka poświęciła im aż tyle swojej książki, bo mnie, na przykład, bardziej interesowała Julia, czy Karolinka, czy nawet sama pani Grażyna. Że nie wspomnę już o pani Stasi. Bardzo byłam ciekawa, co takiego się stało w życiu tej starszej kobiety, że aż tak się "opancerzyła". A cała banda weteranów łącznie z autorką znęcali się nad nią psychicznie.

"Pani nam urąga, nie szanuje nas pani", jak wrzeszczał jeden z weteranów do starszej kobiety. Gdy tymczasem, moim zdaniem to oni jej nie szanowali i jej urągali. Na szczęście dla niej, była tak opancerzona, że nie zauważała ani złych uczynków z ich strony, nie słyszała obraźliwych epitetów, ani dobrych (Jezusek).

Reasumując, jeśli w Polsce tak wyglądają oddziały dla tak zwanych "lękowych", to nie dziwota, że mają taką złą opinię i każdy "lękowy" sto razy się zastanowi, zanim się do swoich lęków przyzna lekarzowi. Ale zaopatrzenie gastronomic...

Interesujący i rzadko spotykany reportaż. Powód jest prosty , wszystkich uczestników psychoterapii grupowej, czy to na oddziałach zamkniętych, czy otwartych obowiązuje tajemnica. W tej książce uchyla nam rąbek tej tajemnicy. Pokazuje formy tej terapii, a więc życiorys, psychodrama, zajęcia relaksacyjne i manualne i godziny rozmów. Najważniejszy jest życiorys. Pokazuje jak duży wpływ na leczenie mają wzajemne kontakty pacjentów, czyli grupa. Każdy z wątków opisanych jest ważny, bo każda z tych osób wpływa na pozostałe. Przy stresie pourazowym przyczyny są znane, co i tak nie ułatwia wyrwania się z tego własnego świata. W innych wypadkach dotarcie do przyczyn może być bardzo trudne. Najgorszą jest rzeczą, kiedy człowiek przestaje panować nad własnym życiem i znajduje się w pułapce z której nie widzi wyjścia, a czasami i pułapki nie widzi. Dla autorki chyba ważne jest abyśmy inaczej spojrzeli na pacjentów takich ośrodków , że to są ludzie tacy jak my, ale czasami życie ich przerasta i jak ciężko jest wrócić do normalności. Może także, żebyśmy się głęboko zastanowili zanim komuś powiemy: „weź się w garść". Książka według mnie ważna, gdyż jest to temat pomijany milczeniem. Dodatkowa gwiazdka za temat.