Anioły jedzą trzy razy dziennie. 147 dni w psychiatryku recenzja

Ta książka napisana przez żonę znanego reportera jest reportażem literackim, a właściwie fabularyzowanym wspomnieniem autorki z czasu hospitalizacji w klinice psychiatrycznej; pani Jagielska była pacjentką na oddziale, gdzie leczy się stany lękowe, oprócz niej przebywało tam wielu weteranów po pobycie na misjach wojskowych.

Autorka świetnie wprowadza w zamknięty świat oddziału psychiatrycznego z jego specyficznymi stosunkami, fobiami, nienawiściami, problemami. Niemniej najważniejsze i najbardziej wstrząsające są opowieści weteranów. Opowiadają oni, co przeżyli na misjach wojskowych, o potwornych obrazach i myślach, które wciąż do nich powracają, nie można od nich uciec. A niektórzy nawet nie mówią, co przeżyli. Trudno się więc dziwić, że po powrocie zupełnie nie mogą się odnaleźć w zwyczajnym świecie, załamuje im się życie osobiste, zachowują się dziwnie i trafiają do psychiatryka.

Bezmiar opisywanego nieszczęścia trochę w tej książce przytłacza. Na przykład jeden z żołnierzy mówi: nie mogę żonie powiedzieć tego, co przeżyłem w Afganistanie, bo nie zniosłaby tego, ale ponieważ nie mówię, jest między nami bariera, która nas od siebie całkiem oddala. Inny znowu po kontuzji na wojnie stracił zupełnie chęć do życia. I umiera w wieku 33 lat. Trzeba tym ludziom tylko współczuć, bo przeżyli i widzieli rzeczy, których żaden człowiek nie powinien doświadczać.

Oczywiście można argumentować, że to wojna, że to żołnierze i winni być przygotowani na różne okropności, ale tak się łatwo mówi... Bardzo trudno jest wrócić z pola bitwy do normalności, codzienności i funkcjonować jak normalny człowiek.

W sumie jest to wielkie oskarżenie wojny jako siły niszczącej człowieka, psychicznie, moralnie, fizycznie.

Jeśli chodzi o robotę czysto literacką, to rzecz jest nieco za długa, przydałoby się trochę skreśleń; na przykład nie jest dla mnie jasne, po co autorka tak rozbudowała wątek pani Stasi; tak naprawdę ważne są jedynie historie o weteranach.

Jest to lektura niełatwa, niezbyt przyjemna, prawdę mówiąc mocno przygnębiająca, ale ważna.