Akuszerka

"Wybacz mi,Johannesie,to,co zrobiłam.Sama sobie nie mogę wybaczyć,a Bóg się tym nie przejmuje.Trzymam nóż i bawię się myślą,że mogłabym wyciąć swoje stopy z tej jedynej fotografii,która przedstawia ciebie.Twój cień pada na moje nogi i chciałabym go wyciąć ze mnie.Ale wtedy musiałabym odciąć także te prawdziwe,cielesne stopy.Bo przecież mogę jeszcze poczuć twój miękki cień.Tak podstępne i zdradliwe jest moje ciało.Pamięta dotyk twoich dłoni,muśnięcie zbrązowiałych palców.Pamięta ciężar leżącego na mnie ciała,torfowy zapach skarpet ściskających palce u nóg.Szrama na brodzie pamięta czubek języka,sutki - bolesne uściski,a uda ciężki dotyk męskich lędźwi.A najgorsza jest oczywiście moja podstępna cipa,która chciałaby się tobą wypełnić,bo drugiego tak pasującego do mnie chuja nie spotkałam wcześniej,a tym bardziej później."


I wokół wspomnianego powyżej ch... kręci się fabuła "Akuszerki".
Genitalia obu płci,wydzieliny,wulgarność,bród,zimno i śmierć - to główne składniki historii miłości kobiety o przezwisku Krzywe Oko.
Ta miłość i obezwładniające pożądanie jest surowa,brutalna i pozbawiona czułości.
Styl pani Katji Kettu jest chaotyczny,poszarpany na małe fragmenty,krótkie zdania i brak mu płynności.Nie potrafiłam się rozsmakować w czytaniu,wzruszyć losami bohaterów ani zachwycić opowieścią o miłości,która zrodziła się w trudnych czasach i równie trudnych okolicznościach.
Z lat szkolnych wyniosłam wiarę i przekonanie,że literatura piękna jest piękna bo...

Bardzo dobra powieść o największej siłę napędowej ludzkości jaką jest miłość. Książka napisana niezwykle naturalistycznym językiem. Autorka nie boi się używać dosadnych określeń i wulgaryzmów, i szczerze mówiąc nie rozumiem oburzenia w niektórych opiniach, to jest język bohaterów, ich myśli, słowa, ich wojenny świat. I przede wszystkim ich emocje. Rzeczywistość ukazana w powieści, mimo że fikcyjna - umiejscowiona w drugowojennej historii Finlandii. Tytułowa akuszerka zakochuje się w oficerze SS i podążając za nim zgłasza się do pracy w obozie w Titowce, ale uwaga! Zdecydowanie nie jest to cukierkowa powieść typu "ktoś tam, coś tam z Auschwitz".

Okrucieństwo wojny odciska piętno na wszystkich bohaterach powieści, miłość będąca kręgosłupem historii przecieka przez zwyrodnialstwa, gwałty, zabójstwa i aborcje, nierzadko zmuszając naszą bohaterkę do wątpliwych moralnie uczynków. Nie jest to lektura należąca do lekkich, ale myślę, że warto, takie relacje, nawet jeśli to tylko powieść są bardzo ważne dla pamięci o tamtych czasach. O ludziach i o tym, z czym musieli się wtedy zmagać - nadal przecież będąc ludźmi ze zwykłymi ludzkimi potrzebami. I być może to nie jest książka przy której należałoby się skupić na tym konkretnie aspekcie, ale obok historii głównej to właśnie ta cała wojenna otoczka najbardziej bije emocjonalnie.

Dla mnie ta książka to jedna wielka pomyłka. Zmusiłam się, żeby jednak nie przerywać i czytać dalej ale po dojechaniu do połowy nie mogę, już normalnie nie mogę. Książka chaotyczna, poszarpana, nierówna i obrzydliwa , rodem z rynsztoka. Język wulgarny aż do bólu.