Akuszerka recenzja

Są tematy i wydarzenia które są dla mnie szczególnie ważne jeśli chodzi o historie mojego kraju i mojej rodziny (zabrzmiało bardzo górnolotnie ale czasami trzeba takie zdanie wypowiedzieć).
Jednym z takich wydarzeń jest II wojna światowa i jej okrucieństwo które dotknęło miliony ludzi w tym bliskie mi osoby. Dlatego nie ma we mnie zgody na relatywizację zła tamtych czasów nawet jeśli chodzi o literaturę piękną. Budzi to mój ogromny sprzeciw i wściekłość. Nie było "dobrych" Niemców (przepraszam, powinnam politycznie powiedzieć nazistów) którzy "mieli duszę grzybiarza" i "tylko kopali doły" (cytaty z "Akuszerki"). Był naród ogarnięty amokiem nienawiści a Niemcy którzy nie godzili się z polityką ówczesnych władz umierali w obozach tak jak Żydzi, Polacy, Romowie i inne narodowości.

"Akuszerka" to historia opowiadająca rodzinną historię autorki Katji Kettu której babka będąca wyobcowaną, osieroconą dziewczyną w czasie wojny pełni w surowym klimacie Laponii funkcję wiejskiej pielęgniarki i akuszerki: odbiera porody, dokonuje aborcji, leczy ziołami różne choroby.
Wbrew sobie zakochuje się w stacjonującym w okolicy Niemcu Johannesie Angelhurście, który jest fotoreporterem a następnie funkcjonariuszem obozu jenieckiego w Titowce. Ma też za sobą uczestnictwo w rzezi na Ukrainie którego ponoć nie pamięta. To lekoman, pies na baby, ale z miejsca skrada serce głównej bohaterki. Jest to tak wielka miłość że decyduje się ona zgłosić na ochotnika jako pielęgniarka do obozu jenieckiego w którym on służy.
Sprawa się jednak komplikuje kiedy Finlandia podpisuje rozejm z Rosją a Niemcy stają się wrogiem z którym trzeba walczyć.

W powieści narracja jest zróżnicowana: są wspomnienia Dzikiego Oka (tytułowej Akuszerki), Johannesa, zapiski z dzienników osób będących w ruchu oporu. Chronologia też jest przypadkowa więc dużo wysiłku trzeba włożyć aby ułożyć sobie w głowie całą historię.
Rozumiem że wulgarne słownictwo, które pojawia się co drugą stronę miało uzmysłowić czytelnikowi siłę więzi miedzy bohaterami: szaloną, wręcz zwierzęcą miłość która nie bierze się z serca tylko wprost z trzewi. Nie przeczę, że są pewnie osoby które idą w ogień za porywem serca ale biorąc pod uwagę czas w którym przyszło żyć bohaterom nie wierzę w totalną bezrefleksyjność i poddawanie się chuci gdy świat wokół płonie.

To już kolejna książka która pod płaszczykiem historii miłosnej wypacza obraz Niemców ukazując je jako ofiary systemu i polityki Hitlera (mówię tu choćby o "Strefie interesów" Amisa którą czytałam w tym roku). Ja się na to oburzam i nie godzę się na takie manipulowanie historią. Nawet jeśli ktoś ubiera to beletrystykę.