Polski pisarz, publicysta, dziennikarz, działacz ludowy, poseł na Sejm PRL I kadencji.
Ukończył Gimnazjum w Dębicy, po czym udał się na studia medyczne do Lwowa. Studiów jednak nie ukończył, zwracając się ku twórczości literackiej. Jako publicysta zadebiutował w 1912 r. w radykalnej prasie w Galicji. Przez 7 lat publikował w różnych czasopismach artykuły o treści społecznej i patriotycznej.
Pracował m.in. w „Gazecie Podhalańskiej” i brał udział w akcji w czasie plebiscytu na Spiszu i Orawie. W tym czasie zadebiutował w 1919 r. we Lwowie zbiorem opowiadań z Podlasia pt. Oporni.
W twórczości Wiktora przeważała tematyka społeczna. Propagował idee sprawiedliwości społecznej. Występował "zdecydowanie i ostro przeciw uciskowi i wyzyskowi społecznemu, przeciw zacofaniu i ciemnocie". W późniejszym okresie znaczące miejsce w jego twórczości zajęła przyroda, w tym świat zwierząt. Znany był jako piewca piękna Pienin, jego największe dzieła powstawały podczas jego pobytów w Szczawnicy, gdzie zamieszkiwał w pensjonacie Szalay. W krajobraz Pienin wpisał akcję wielu dzieł, m.in. swojego najwybitniejszej powieści, Orka na ugorze, której bohaterką jest szczawnicka nauczycielka.
Zmarł po ciężkiej i długotrwałej chorobie.