Najciekawsi bohaterowie polskiej fantastyki





Moim skromnym zdaniem absolutnie najlepsza seria fantastyki polskiej, o której jednak jest niepokojąco cicho. Żadnej adaptacji w postaci gry, filmu czy chociaż mini-serialu. A szkoda, bo przygody Vuko Drakkainena w czterech tomach opisane piórem Jarosława Grzędowicza to hipnotyzująca i magnetycznie wciągająca (ah, znowu ta kolumbijska retoryka) podróż przez świat, gdzie nowinki techniczne jawią się jako magia, zjawiska atmosferyczne jako czary, a nowoczesność spotyka się ze średniowiecznymi realiami. Nasz dzielny bohater to modyfikowany wynalazkami (niczym cyberpunkowe postacie) wysłannik na planetę Midgaard z misją ratunkową dla zaginionych naukowców badaczy. Vuko - zwiadowca potrafi spowalniać czas w czasie walki, widzieć w ciemności i inne takie – wszystko dzięki wszczepionemu w mózg cyfralowi – pasożytniczemu grzybowi, który dla Vuko jest jak Jarvis dla Iron Mana. Brzmi jak Science-Fiction? Niekoniecznie. Pan Lodowego Ogrodu to cykl, który ciężko zamknąć w ramach jednego gatunku.





Spotkałem się z recenzjami zarzucającymi Vuko (po chorwacku „wilk”) subtelne inspiracje Wiedźminem, ale czy ja wiem? Dla mnie to całkowicie osobny, odrębny świat. Bijąc się w pierś, że przeczytałem je tak późno (cykl wydawany w latach 2005 - 2012 roku trafił do mnie dopiero w 2018 roku) jednocześnie zazdroszczę z całej czytelniczej duszy tym, którzy tę podróż mają jeszcze przed sobą. Vuko to inteligentny i zaradny bohater literacki z ciekawym poczuciem humoru. I, choć w teoretycznej ekranizacji widziałbym w jego roli Maddsa Mikkelsena z filmu "Valhalla: Mroczny wojownik", to szalenie pozytywny bohater!

Wydana w latach 2002 - 2004 Achaja to cykl autorstwa jednego z najlepszych polskich pisarzy fantastycznych – Andrzeja Ziemiańskiego. Przeczytana dość dawno temu, do dzisiaj wywołuje u mnie miłe wspomnienie spotkania z młodą Achają, która w znoju, głodzie i chłodzie przechodzi przez kolejne przygody, gdzie głównie zimno, ciemno i do domu daleko. Samej powieści liczni recenzenci zarzucali przeładowanie seksem i wulgaryzmami, skierowanie do „pryszczatej” części czytelniczej gawiedzi ze światów kości do gier RPG i komiksów. Nie wiem, czy to kwestia tego, że cykl ilustrował bardzo odważnie Dominik Broniek (a czytałem go dość dawno temu, jeszcze za lat młodości wczesnej), czy to główna bohaterka – charakterne młode, miejscami irytujące i jednocześnie ciekawe dziewczę, ale finalnie uważam, że to bardzo dobra choć nieskomplikowana fantastyka.





Andrzej Ziemiański stworzył silną główną bohaterkę. Feministką bym jej nie nazwał, ale kobietą niezależną w pewnym sensie tak. Zadziorna i cwana, a przede wszystkim uparta Achaja zdobyła wielu fanów, efektem czego powstał spin-off o jednym z bohaterów (niżej) oraz osobny 5-tomowy cykl „Pomnik cesarzowej Achai”.

Proszę Państwa! Oto i on! Wspaniały, fantastyczny i niezrównany Inkwizytor Hez-Hezronu Mordimer Madderdin! Człowiek, jak sam o sobie mówi, niezrównanej wiary i gorącego serca, Sługa Boży i Młot na czarownice, a także Miecz w rękach Aniołów. Wszechstronnie uzdolniony, biegły w walce, niegłupi i niezwykle wyczulony na ludzkie zapachy, co w dobie średniowiecznego świata, który wykreował dla niego Jacek Piekara jest dość uciążliwe. Sam pomysł, przyznam, że genialny, Inkwizytor mający do swojej dyspozycji moc aniołów oraz bardziej przyziemnie parę rzezimieszków ściga czarownice, demony, ludzkie błędy…





Postać bardzo ciekawa i niezwykle zajmująca. Mordimer w oryginalnym czterotomowym cyklu, który rozpoczął się wydanym w 2003 roku, (a więc lat temu siedemnaście!) „Sługą Bożym” świetnie radzi sobie z przeciwnościami losu, ale nie jest świętoszkiem. Z nieco naginaną moralnością nie stroni od trunków i kobiecych wdzięków przy czym pamiętajmy, nadal jest sługą Pana. Cykl już troszkę popsuty, ponieważ autor pokusił się na zbyt dużo spin-offów, prequeli, a wydawca we właściwy sobie sposób pozmieniały tytuły (żeby to raz!) i wprowadził niezły mętlik w chronologii Cyklu Inkwizytorskiego. Na finalny tom „Czarna Śmierć” wierni czytelnicy (nowych tomów nie mam siły…) czekają już kilkanaście lat! Pomimo tych niedogodności, pierwsze 4 oryginalne tomy to kawał naprawdę dobrej fantastyki, niewymagającej, ale dostarczającej niezłej rozrywki.

Nie można przejść obojętnie obok Niszczyciela Światów, Abaddona, tańczącego na zgliszczach! O jak mi się podobało czytanie o losach tego pana! A właściwie tego Pana Anioła. Bardzo dobre książki autorstwa Maji Lidii Kossakowskiej (nota bene małżonki wspominanego wyżej Jarosława Grzędowicza), cykl literatury fantasy „Zastępy Anielskie” to idealna gratka dla miłośników motywu aniołów w literaturze fantasy (swoją drogą osobny, ciekawy temat).





Pierwszy tom to „Siewca Wiatru”. Najlepszą charakterystyką samego Daimona, choć z kobiecego punktu widzenia, będą słowa jego ukochanej, Hiji:

„Podobała jej się wysoka, smukła sylwetka anioła, mocne plecy, długie nogi, grafitowo lśniące skrzydła z końcami, jak u Głębian, zakończonymi hakiem. Miał pociągłą twarz, ostry, drapieżny profil, duże usta i oczy, osadzone głęboko, niesamowite przez swoje bezdenne, olbrzymie źrenice z zieloną otoczką wokół. Czarne włosy nosił związane w warkocz sięgający połowy pleców, a luźne kosmyki, nie dające się spleść, równo przycięte na wysokości szczęki. Lubiła słuchać jego głosu, który wcale nie był przyjemny z tym gardłowym brzmieniem i chrypką. Frapował ją dziwny rysunek salamandry na policzku, skomplikowane tatuaże na grzbietach dłoni. Ma piękne ręce, pomyślała. Silne, z długimi palcami, owalnymi paznokciami i wyraźnie zarysowanymi kostkami. Nawet ta ogromna blizna za bardzo ich nie szpeci. I piękne nadgarstki. Mówią, że jest najlepszym szermierzem Królestwa.To prawdopodobne. Rusza się ładnie, ale twardo, jak żołnierz. Właściwie jak rycerz, to różnica.”

Pijak degenerat, właściwie, ochlaptus pierwszej wody, kłusownik, cham i… egzorcysta! Do całego powyższego gremium teoretycznie pasuje jak pięść do nosa, ale bohaterem jest wybitnym, bo i antagoniści nietuzinkowi. Z kim on nie walczył i co nie robił to nie jedna książka mogłaby powstać i ku uciesze wiernych fanów Wielkiego Grafomana (jak o sobie mówi ojciec literacki Wędrowycza) powstało ich już 9. Andrzej Pilipiuk stworzył bohatera tak prostego, jak i skomplikowanego w aranżacji bardzo komediowej, głównie w postaci opowiadań, które są ulubioną formą autora.





"W towarzystwie równie odrażających kumpli pije, produkuje samogon, wdaje się w awantury oraz wypełniając wolę przodków regularnie likwiduje przedstawicieli wrogiego rodu – Bardaków. Z racji posiadania pewnych nadnaturalnych zdolności dokonuje też eksterminacji duchów, wampirów, utopców, zombiaków oraz wszelakiej innej „paranormalnej gadziny”. W wolnych chwilach odczynia uroki, zdejmuje klątwy, a nawet kilka razy podejmuje się ratowania ludzkości. Wszystkie zadania wykonuje pod wpływem alkoholu, przedkładając prymitywną siłę fizyczną i cwaniactwo nad subtelniejsze metody rozwiązania konfliktów. W postaci Wędrowycza jak w soczewce skupiają się wszelkie możliwe polskie wady, przywary i stereotypy – ale jego chamstwo, wieśniactwo, buractwo, brak rozterek i hamulców moralnych oraz bogaty arsenał broni i materiałów wybuchowych zapewniają mu przewagę nad każdym przeciwnikiem"[4].