Jeszcze jedno marzenie recenzja

„Jeszcze jedno marzenie” Magdy Zeist to debiut, który swoją premierę miał już jakiś czas temu, ale teraz pojawiło się wznowienie, poprawione i uzupełnione przez autorkę o niektóre wątki. Jest to opowieść pełna emocji. Nie tylko smutnych i poważnych, ale i radosnych, podnoszących na duchu i dających nadzieję. Porusza bardzo trudne tematy, takie jak choroba, przeszczepy organów, śmierć bliskiej osoby i samotność. Okładka sugeruje zupełnie co innego, ale przecież już nie raz okazywało się, że pod osłoną pięknej ilustracji czy zdjęcia kryje się coś poważnego, niosącego głębszą treść i skłaniającego do głębokich przemyśleń.

Każdy rozdział rozpoczyna się cytatem z książki „Oskar i Pani Róża”, co stanowi niejako wprowadzenie i zapowiedź tego, co znajdziemy w danej części powieści. Główni bohaterowie – Gaja i Igor, są zwyczajni, nie wyróżniają się prawie niczym, można pomyśleć, że żyją i mieszkają gdzieś blisko nas. To sprawia, że głęboko wsiąkamy w fabułę, przeżywamy wszystko razem z nimi, płaczemy i śmiejemy się z tego, co oni. Moją ulubioną postacią był Lucjan, zabawny starszy pan, który swoim doświadczeniem życiowym i mądrością (ale też i pozytywnym myśleniem) mógłby obdzielić niejedną rodzinę. Historia, która od początku rysowała się jako poważna, skłaniająca do refleksji, właśnie dzięki postaci Lucjana nabrała barw i bardziej pozytywnego wydźwięku.

Mój tata zawsze powtarza: „Nie żałuj tego czego nie masz, ale ciesz się tym, co masz”. I myślę, że to zdanie idealnie obrazuje jedno z dwóch przesłań płynących z książki Magdy. Drugie jest takie, że nie wolno się poddawać, trzeba walczyć i chwytać życie, by potem nie żałować, że czegoś nie zdążyliśmy zrobić.

Książkę przeczytałam w dosłownie 3 godziny. Przez fabułę po prostu się płynie. Język jest lekki, dość swobodny, choć niektóre dialogi wydają się mało naturalne i zbyt „literackie”. Zakończenie było bardzo nietypowe. Takiego zwrotu akcji chyba nikt by się nie spodziewał. Początkowo miałam ochotę krzyknąć „no tak się nie robi!”, ale doczytałam dalej i gdy emocje nieco opadły uznałam, że było idealnie dobrane.