Droga do L. recenzja

Po powieści Lampki mam w głowie kociokwik. I pewnie musiałabym napisać kolejną książkę o tym, jak pod pozorem historii sensacyjnej (gdyby była zekranizowana, powiedziałabym, że rodem z Hollywoodu) autorka przemyca bolesny temat.
Twórczość Joanny Lampki poznałam, gdy jako jedna z redaktorek cyklu „Mistrz Gry” mknęłam przez strony, zostawiając pracę na później, bo bardziej interesowało mnie to, jak potoczy się fabuła niż ewentualne błędy. Tych Lampka unika jak ognia, bowiem sama świeci przykładem dbałości o każde słowo – nazwisko w końcu zobowiązuje. „Drogi do L.” byłam ciekawa choćby z tego względu, że autorka tym razem odeszła od fantastyki, choć akcję umieściła w świecie, którego przeciętnemu Kowalskiemu niekoniecznie dane jest doświadczyć. Z opisu okładkowego: „ Łączy je sekret. Poznały się w londyńskim burdelu, gdzie spełniały zachcianki panów – bogaczy stojących ponad prawem. Dramatyczne wydarzenia naznaczyły je na zawsze. Sprawiły, że każda zabawa to tak naprawdę walka o siebie i o innych. Dopiero zemsta może dać im spokój i bezpieczeństwo (…)”. Na okładce znajdziecie ostrzeżenie o zawartej w powieści erotyce, przemocy, w tym seksualnej – i tego się spodziewajcie. Tylko, tak jak wcześniej nadmieniałam, nie jest to banalna powieść, tania sensacja, której celem jest jedynie wzbudzenie w Was napięcia, nie jest to też opowieść – a początkowo uległam takiemu złudzeniu – o sile kobiet, popularnym dzisiaj „girl power”, choć wyraźnie zaakcentowane jest to, jak ważna jest miłość, przyjaźń i oparcie w drugiej osobie.
Chciałabym, żebyście odkryli zawarte w powieści ukryte znaczenia. Żebyście poczuli wewnętrzny bunt, niezgodę na to, co dzieje się nie tylko w „wielkim świecie”, ale być może tuż za Waszymi plecami. Żebyście nie byli obojętni. Żałuję, że nie mogę napisać o tym więcej, by nie zdradzać fabuły. Ale jeśli nie jesteście gotowi, by szukać ukrytego w powieści przesłania, zapewniam, że mimo wszystko lektura Was pochłonie.
Żeby nie było cukierkowo: są akapity, które bym usunęła, są też takie, które chciałabym, by autorka rozwinęła (zwłaszcza te dot. macierzyństwa, ale chyba znając mnie, wcale temu się nie dziwicie). Odnoszę wrażenie, że gdyby tę historię Lampka opowiedziała w konwencji fantastycznej, miałaby większą siłę przebicia, lecz mniejszą rażenia.
„Życie to nie tylko suma oddechów.” – zostawię Was z tym cytatem, właściwie podsumowującym powieść, a Wam życzę, byście znaleźli swoją drogę do L.