Niepokorne recenzja

„Nie można być z kimś tylko po to, by egzystować tak z dnia na dzień. To nie jest związek, a chora relacja, którą trzeba przerwać. Szkoda tych dni, które mogły być zupełnie inne, piękniejsze”.

Trzy kobiety, trzy różne historie, ale jeden wspólny mianownik. Powiedziały „dość” dotychczasowemu życiu, bo coś w nim się przelało, coś pękło... Nie chcą już dłużej z zaciśniętymi zębami i płaczem w samotności spełniać oczekiwań innych, zaniedbując własne potrzeby i uczucia.

Aneta stara się być wzorową matką, żoną, synową, siostrą, kucharką, sprzątaczką, pracownicą... Bardzo kocha swoją rodzinę, ale ilość obowiązków i oczekiwań bliskich sprawia, że nie radzi sobie z tą sytuacją ani fizycznie, ani psychicznie.

Milena, piękna młoda, zdolna dziewczyna jest zakochana w swoim partnerze. Ten okazuje się jednak tyranem, totalnym narcyzem zakochanym w sobie, a do tego maminsynkiem. Nie szanuje jej, wyśmiewa, traktuje jak przedmiot. Na każdym kroku oczekuje wdzięczności za to, że się nią zaopiekował.

Justyna, zamiast studiować z równolatkami, pracuje i matkuje młodszej siostrze. Na jej głowie jest utrzymanie całego domu. Ukrywa patologię i alkoholizm rodziców. Boi się, że młodszą siostrę zabiorą do domu dziecka.

W sylwestrowy wieczór kobiety nie wracają do swoich domów i rodzin. Wsiadają do pociągu, gdzie pokrętny los sprawia, że spotykają się w jednym przedziale. Nieoczekiwane zdarzenia, zmuszają je do wspólnego świętowania Sylwestra, w nieplanowanym, odległym zakątku Polski. Ta podróż totalnie odmieni ich życie...

Rodzi się pytanie, ile takich Anet, Milen i Justyn codziennie mija nas na ulicy, uśmiechem i miłym „dzień dobry” maskując wewnętrzny krzyk? „Niepokorne” Sylwii Markiewicz, to wzruszająca powieść o kobietach, dla kobiet, która uzmysławia, jak ważne jest zrozumienie własnych potrzeb, asertywność, i znalezienie w sobie siły, aby powiedzieć o nich głośno. To powieść, która pokazuje, że życie może być piękne, jeżeli mu trochę pomożemy, ponieważ jesteśmy kowalami własnego losu. Ciężko jest jednak podjąć walkę samotnie, dlatego też koniecznie trzeba wyjść do ludzi, poszukać pomocy i nie czekać na zrządzenie losu, takie jak w powieści, bo w prawdziwym życiu może się ono nie zdarzyć...