Zgorzkniała pizda recenzja

Od razu przyznaję, że nie spodziewałam się takiej treści po tej książce i musiało trochę minąć żebym zdecydowała się na wyrażenie opinii.

'Zgorzkniała pizda' określa stan świadomości. To książka na temat równouprawnienia, tego jak być kobietą w dzisiejszych czasach i czuć się wartościowym człowiekiem. Mówi o kobiecości, budowaniu związku, macierzyństwie, miłości i tym wszystkim czego brakuje w życiu kobiety.

Książka wykazuje stereotypy tak względem postrzegania kobiet jak i mężczyzn. Stereotypy w postrzeganiu roli kobiet bardzo często działają na niekorzyść mężczyzn, szkoda tylko, że ci bardzo często nie zdają sobie sprawy z tego,że sami podcinają gałąź na której siedzą. Zwykle, nawet w czasopismach fachowych wykazuje się tak dużą odmienność płciową, że często stanowi to nawet uzasadnienie dla wywodów, iż posługujemy się tak innymi "językami" że tworzymy barierę właściwego odbioru. Ale skoro to kobiety potrafią się wczuwać w sytuację innych, potrafią interpretować czyjeś potrzeby bez wypowiadania słów to czy aby na pewno chodzi o problemy w zrozumieniu czyichś wypowiedzi czy zwykłym bagatelizowaniu i umniejszaniu ważności?

Uważam, że w tym wszystkim nie chodzi o zrównanie płci tak dosłownie, ale o szacunek, który należy się każdemu, a nie umniejszanie roli kobiety cokolwiek by nie robiła. Na przykład zakłada się, że kobieta na urlopie macierzyńskim będzie 24h/dobę siedem dni w tygodniu z dzieckiem, na każde jego żądanie. Czy jakiś mężczyzna zastanawiał się jakby by to było gdyby tyle czasu spędzał w pracy? Gwarantuję, że nawet pracoholik wychodzi kiedyś do domu. A gdzie w takim razie ma iść ta kobieta? kiedy może odpocząć od swoich obowiązków?

Zawsze uważałam, że w krajach skandynawskich prawa kobiet są traktowane na równi z prawami mężczyzn - o ja naiwna. Szwecja, która przoduje w pracach na rzecz równego statusu płci bynajmniej nie należy do świętych jeśli chodzi o respektowanie tych praw w praktyce. Są ustawy, są rozporządzenia i są mężczyźni, którzy różnie na to reagują. Choć pod względem formalno-prawnym jest to na wysokim poziomie to kulturowo nie jest tak różowo. Czy któraś z nastolatek powinna usłyszeć "hej dziwko, jakie masz plany na wieczór?" wypowiedziane przez mężczyznę, z wyglądu i ze względu na piastowany urząd uchodzącego za kogoś kulturalnego i szanowanego. Czy tylko dlatego, iż kobieta decyduje się na pozostanie w domu i zajęcie się jego organizacją może być poniżana jako ktoś mniej wartościowy niż pracujący zawodowo mężczyzna? Czytając o tym wszystkim, to zastanawiałam się czy aby proces feminizacji rozpoczął się już lata temu czy jesteśmy dopiero na początku. Tu nawet nie chodzi o samo równouprawnienie w kwestiach formalnych ale o poszanowanie nas, jako kobiet przez tych najbliższych nam mężczyzn, znajomych, kolegów z pracy.

Czy tak książka to jakiś manifest? Nie? A może? To tylko pokazanie z jakimi frustracjami, my kobiety, mamy przyjemność stykać się na co dzień. Na początku drażnił mnie ten tytuł, bo niby po co aż tak wyzywająco. Myślę, że chodziło o zwrócenie uwagi, ale uwagi na problemy, które przedstawione są w teście, a nie chęć osiągnięcia zysku z nakładu. I nie uważam by to była jakaś tam babska książka. To właśnie mężczyźni powinni po nią sięgnąć aby im się coś oświeciło,szczególnie właśnie ci oporni na wszelakie kobiece argumenty w dyskusji o poszanowanie godności i równe prawa. Tutaj mogą zderzyć się z własnym odbiciem, a to niekoniecznie będzie przyjemne. Kobietom, tym dojrzalszym, uświadomi raczej to o czym dobrze już wiedzą, z czym same nieraz się mogły spotkać.