Życie przed sobą recenzja

Książka jest opowieścią Momo, inteligentnego i wrażliwego arabskiego chłopca, sieroty, który jest wychowywany przez panią Rozę, starą, otyłą i schorowaną żydówkę. Pani Roza przeżyła Auschwitz i ciągle się boi kolejnej deportacji, do tego stopnia, że ma sekretną kryjówkę w piwnicy, do której schodzi w chwilach niebezpieczeństwa. A zarabia na życie prowadząc coś w rodzaju ochronki dla dzieci prostytutek, licznych w tej dzielnicy Paryża. Ciepła, pełna serca kobieta, dająca trudną miłość dzieciom bez rodziny.

Niepowtarzalny jest styl książki, ta opowieść inteligentnego ale niewykształconego chłopca jest jedyną w swoim rodzaju mieszanką własnych przemyśleń i zapożyczonych od dorosłych sądów, upstrzonych licznymi błędami językowymi; świetnie to oddali tłumacze, Krystyna i Krzysztof Pruscy. Przykłady, spisane z audiobooka (bo książki nie udało mi się zdobyć): „Pani Roza lubi się pokazywać w towarzystwie. Zwykle długo ubiera do się do wyjścia bo kiedyś była kobietą i trochę jej z tego jeszcze zostało.” Albo: „Małoletni, którymi nikt się nie zajmuje, są we Francji bardzo chronieni. Zaraz wsadzają ich do więzienia.” Ten niepowtarzalny, pełen delikatnego humoru styl sprawia, że o sprawach smutnych i strasznych słuchamy ze śmiechem, ale to taki trochę śmiech przez łzy....

Mówi Momo: „gdybym miał matkę tobym się nią opiekował, byłbym jej najlepszym strączycielem.” (tak właśnie mówi: strączycielem). A kim niby miałby być, skoro jedyni mężczyźni wokół jakich zna to alfonsi, policjanci i narkomani? Według niego wszystkie kobiety to kur... które charakteryzuje tak: 'te co radzą sobie dupą'. I w takim świecie chłopak dorasta, szukając pozytywnych wzorów, szukając i znajdując miłość, bo przecież, jak mówi mu stary człowiek, życie bez miłości nie jest możliwe.

Niby ma Momo życie przed sobą, ale nieco to tytuł ironiczny, bo biorąc pod uwagę co przeżywa w wieku 14 lat, ma się wrażenie, że życie już ma w sobie, a może i za sobą. Musi bowiem radzić sobie nędzą, z postępującym niedołęstwem i umieraniem najbliższej osoby, prawdziwa to i twarda szkoła życia, zbyt trudna prawdę mówiąc dla kilkunastoletniego chłopaka.

Mimo smutku i mimo opisywania ciemnych stron życia, ze stron książki bije głęboki humanizm, miłość dla człowieka. Nawet w najcięższych warunkach można kochać i przeżywać chwile szczęścia.

Osobną sprawą jest czytanie Romy Gąsiorowskiej, mówi jak mały chłopak, zapomina się, że to kobieta i aktorka. Znakomita interpretacja.