Wyspa na końcu świata recenzja

Autorkę tej przepięknej opowieści znamy z książki "Dziewczynka z atramentu i gwiazd ". Tym razem Kiran Millwood Hargrave zabiera nas w daleką podróż na Filipiny. Właśnie tam, na końcu świata jest wyspa Culion, na którą nikt nie przybywa z własnej woli. Powód jest oczywisty : znajduje się na niej kolonia trędowatych, nazywanych w opowieści "LEPROSO" . Główna bohaterka to 12 letnia Amihan ( Ami) Tala, która jest "SANO" czyli czysta natomiast jej ukochana mama Nanay jest naznaczona chorobą.

Urzędnik państwowy , dr Zamora przybywa na wyspę i właśnie wtedy raj zaczyna zmieniać się w piekło. Rozpoczyna się rozdzielanie Dotkniętych od Niezmienionych. 12 letnia Ami zostaje wygnana z wyspy i wskutek decyzji władz jest pozbawiona bezpieczeństwa i bliskich...Wyrusza w podróż, która odkryje przed nią cienie ludzkich charakterów, ale na szczęście w sierocińcu na wyspie Coron , gdzie została umieszczona, uda się jej spotkać przyjaciół.

Ta książka jest wspaniałą opowieścią o odwadze, przyjaźni , o drugim człowieku. Autorka opowiada o tym, ile warte jest poszukiwanie swojej drogi w życiu. Jak ważna jest życzliwość, bliskość i zaufanie. Ile dla każdego z bohaterów, (w którym może się przejrzeć każdy z nas) , znaczy rodzina. Dlatego uważam, że jest to tytuł nie tylko dla młodego czytelnika.
"Wyspa na końcu świata" to uniwersalna, wzruszająca opowieść, napisana pięknym, momentami wręcz poetyckim językiem. Zawiera mnóstwo przesłań, z których wiele może od razu trafić na listę cytatów:
" Jeśli masz, albo robisz coś, co lubi druga osoba, to zatrzymujesz ją przy sobie , nawet kiedy już jej nie ma "

" Przeszłość innych ludzi jest dla nas jak odległe kraje"

"Niektóre motyle żyją jeden dzień , inne tydzień, a jeszcze inne miesiąc. Ale każdego dnia żyją pełnią życia. Dzięki nim świat jest piękniejszy , nawet jeśli spędzają na nim tylko krótką chwilę"

W tej opowieści nie ma tylko białych i czarnych charakterów. Są postacie, zmagające się z ogromnym bólem rozstania, braku miłości i nienawiścią urzędników.
Ważnym elementem narracji są motyle. Spotykamy je na pięknej okładce, ale i na początku każdego rozdziału. Dlaczego? Ami i jej mama przez trzy lata sadzą na dzikiej ziemi wyspy nasiona kwiatów, mając nadzieję na uprawianie ogrodu motyli. I ten ogród pojawia się , ale dopiero w końcowej części książki, zatytułowanej " Trzydzieści lat później".

Motyle są także tematem lekcji prowadzonych dla dzieci przez dr Zamorę. Dlaczego te zajęcia wzbudzają w dzieciach strach i przerażenie? Koniecznie, przeczytajcie sami.

Może nie jest to lektura dla każdego. Być może język autorki nie przypadnie do gustu wielu czytelnikom. Ale na pewno ta opowieść jest w stanie przenieść Was daleko: i w czasie, i w nastroju, i w przemyśleniach, które bardzo długo zagoszczą w Waszej psychice.
Polecam!

Ocena: 10/10

Książka ukaże się 6 maja!