Chata pod jemiołą recenzja

Monika z narzeczonym planują romantyczny wypad w Tatry.
W najostatniejszym momencie narzeczony Moniki w brzydki sposób wystawia ją do wiatru. Zdruzgotana na psyche Monika wyjeżdża w Tatry sama. Wzięta za pomoc kuchenną, wpada w oko właścicielowi pensjonatu, który sam boryka się chmurną uczuciową przeszłością.
Para wyraźnie ma się ku sobie, ale….

Nie mam nic przeciw książkom „o miłości”. Traktuję je jako łagodny odmóżdżacz, miły dla oka i ducha. Myk w tym, że Chata pod jemiołą jest w tym względzie egzaltowana i ckliwa do bólu.
Autorka nie szczędzi dramatycznych okoliczności, rzewliwych momentów, melodramatycznych zwrotów akcji, romansowych (p)opisów, mocno ocierając się przy tym o banał.
Zmienia to sympatyczną historyjkę w głupiutkie, afektowane ględy. Traci na tym sama książka, tracą kreowani bohaterowie. Nawet antagoniści stają się wówczas mdli i papierowi.
Kolejny też raz nie mogło zabraknąć tak charakterystycznych dla prozy Kowalczuk elementów magicznych. Jak dla mnie - wstawionych na siłę i lansowanych siłą uporu. Istnieją chyba tylko po to, by w kulminacyjnym momencie, palec Opatrzności w niepojęty acz cudowny sposób zapobiegł nieuchronnej tragedii i połączył rozdzielonych kochanków na wieczność.

To wszystko da się zjeść. Jak wiadomo, o tym, czy coś jest trucizną decyduje tylko dawka.
Chata pod jemiołą w tym względzie tonie w słodko-mdlących oparach różu i cukru pudru.
Tym razem jest to luźna wariacja nt. Żurawia i czapli:
Chce on - nie chce ona; chce ona - on zmienił zdanie.
I mimo, że z góry wiadomo, jak się rzecz skończy - Monika i Jasiek, niczym ptaszydła z wiersza Brzechwy, miotają się między Zakopanem a Pobierowem i z powrotem. Co prawda, akcja właściwa najbardziej dzieje się w urokliwym tatrzańskim pensjonacie, nie mniej, relacje głównych bohaterów przedstawiają się następująco:
Ona przyjeżdża, on wybywa albo jej unika. Ona wyjeżdża - on jedzie za nią, by wyjść trzaskając drzwiami. On podąża gdzieś tam, a do niej wraca skruszony eks, na co ona ulatnia się w ślad za hipotetycznie obecnym, strzelającym focha.Męczące i irytujące zarazem.
Kowalczuk zapisała się w mojej pamięci jako autorka kalkiZnachorawystylizowanej na słodki ulep.
I myślę, że "słodki ulep" najlepiej oddaje charakter książek Kowalczuk.
Książka do poczytania na dwa razy: pierwszy i ostatni.
Było miło - i to jest dobre. Się skończyło - jeszcze lepiej.

Wyzwanie Czeskie 2022, pkt. 4. Książka, której akcja rozgrywa się w górach