Czas Żniw recenzja

Miałam dwadzieścia sześć lat, kiedy moje życie się zmieniło. Zostałam Medium...

W momencie otwarcia książki porzuciłam bezpieczną maskę ślepca i w towarzystwie jasnowidzów przeniosłam się do Sajonu Londyn w roku 2059. Na własne oczy zobaczyłam jak funkcjonuje kryminalne podziemie Sajonu. Wróciłam, żeby was ostrzec! Nadchodzi Czas Żniw!
Funkcjonowanie nowego świata wyjaśniła mi Paige Mahoney, znana jako Blada Śniąca. Przez długi czas nie mogłam odnaleźć się w jej opowieści. Nie bardzo wiedziałam kto, jak i dlaczego. Jednak od samego początku było dla mnie jasne, że jasnowidze muszą się ukrywać. Jeśli posiadacie jakiś unikatowy talent wcale nie jesteście wyjątkowi. Dla władz jesteście niebezpieczni, dlatego jak najszybciej trzeba się was pozbyć. A już nie ma gorszego miejsca niż zlokalizowany w Oksfordzie Szeol I, czyli kolonia karna dla jasnowidzów, gdzie prym wiodą Refaici, pod przewodnictwem okrutnej i bezwzględnej władczyni krwi Nashiry.
Paige jest sennym wędrowcem. Talent, który posiada jest niezwykle rzadki. Dzięki niemu dziewczyna może wkradać się do ludzkich umysłów. Mniej więcej na tym polega jej praca, którą wykonuje dla Jaxona Halla, będąc faworytą Siedmiu Pieczęci. Zaprzyjaźniłyśmy się już od pierwszej chwili, ponieważ Paige jest fantastyczną dziewczyną! Uwielbiam jej cięty język i poczucie humoru. Imponuje mi odwagą i niczym nieskrępowanym poczuciem wolności. Jej opowieść o Naczelniku i niewolniczym pobycie w Szeolu I zaparła mi dech w piersiach. Blada Śniąca zwierzyła mi się jeszcze z problemów sercowych. Z każdą kolejną informacją szczęka opadała mi coraz niżej. Czego, jak czego, ale takiego przebiegu wydarzeń to ja się nie spodziewałam. Faceci to zaiste niezwykłe stworzenia...
Fascynująca i niebezpieczną podróż do Sajonu zafundowała mi Samantha Shannon i jej fenomenalnej powieści „Czas Żniw”. Jeśli uważacie się za wielbicieli fantastyki, lubicie być na bieżąco i wiedzieć co w literackiej trawie piszczy, to „Czas Żniw” jest właśnie dla was. Ta powieść to coś zupełnie nowego i totalnie oryginalnego. Lektury nie ograniczają bariery wiekowe i płciowe. Nie chcę zdradzam wam szczegółów dotyczących treści, żeby nie psuć nikomu frajdy odkrywania zawiłości fabuły. Na końcu książki zamieszczona została lista zakazanych piosenek, które stanowią genialny soundtrack do treści powieści! Ogromnie mnie cieszy, że pisarka przypomniała utwory, które znam i lubię, a które są obecnie raczej mało popularne, a wręcz niszowe.

Co do samej autorki, to znoszę gówniary! Nie dość, że ma ledwie dwadzieścia dwa lata, to jeszcze jej książka okazała się najlepszym debiutem ostatnich lat! Jestem już cztery lata w plecy! Jak to teraz nadrobić? Pozostaje mi jedynie zazdrościć i z nieco obrażoną miną pogratulować Samanthcie talentu i nieograniczonej wyobraźni!