Zorkownia recenzja

Choroba, ból, śmierć, samotność – to w dzisiejszych czasach tabu, nie mówi się o tym głośno. Co tak naprawdę czują chorzy i to nieuleczalnie? Czym jest utrata dziecka? Na co dzień nikt nie zastanawia się nad tym, do póki jesteśmy zdrowi, do póty żyjemy w biegu ciągle chcemy więcej i więcej. Zorkownia Agnieszki Kalugi zawiera w sobie te pytania, ale także odpowiedzi. Ta książka przepełniona jest miłością, cierpieniem i smutkiem. Wszystkie te emocje są opisane w bardzo prosty sposób, język jest naturalny i nieskomplikowany. Całość jest w formie bloga. Autorka sama przeżyła tragedię, musiała sobie poradzić z własnym smutkiem a mimo wszystko potrafi okazać drugiemu człowiekowi tyle miłości i wsparcia. W tych prostych słowach jest zawarty portret wolontariusza, człowieka z krwi i kości i jest miłosierdzie. Każdy człowiek to inna historia, każdy jest fascynujący i każdy zasługuje na wsparcie. Ta książka wbrew pozorom ma w sobie coś pozytywnego, bije z niej ciepło. Są to bardzo wzruszające zapiski, od których trudno się oderwać. Temat trudny zawarty w prostych słowach. Tyle w tej historii ciepła i przyjaźni, że się robi ciepło na sercu. Prawdę mówiąc trudno jest mi wyrazić tutaj swoja opinię, ta książka sama w sobie jest wszystkim. Słowa wydają się przy niej nic nie warte. Autorka pokazuje, że wystarczy być, pogłaskać czy przemycić ostatniego papierosa. Wystarczy wysłuchać, wspólnie pomilczeć – to i tak wiele znaczy. Hospicjum pokazane jest tutaj jako miejsce radosne (w nieprzyjemnych okolicznościach) wypełnione przyjaźniami, miejsce gdzie coś się zaczyna i kończy. Myślę, że warto tę książkę przeczytać, warto się samemu przekonać o czym jest i ile ma w sobie emocji. Oczywiście ja mogłabym pisać i pisać ale po co? Lepiej wziąć do reki ten cieniutki dziennik i zatrzymać czas. Pobyć razem z Agnieszką Kalugą w hospicjum, potroszczyć się, pobyć, posłuchać. Ile można się dowiedzieć, nauczyć ile docenić. Okładka tej książki jest niezwykle wiosenna, przyciąga uwagę – pasuje idealnie- daje nadzieje. Zielony to kolor nadziei, a wiosenne kwiaty budzą się po zimie…