Żołnierz mafii recenzja

„To, czego pragniemy, nie zawsze pokrywa się z tym, co musimy”.

„Wiesz, co najbardziej zbliża ludzi do siebie? Nie te dobre chwile, w których wszystko układa się po twojej myśli, tylko te najbardziej okropne i ohydne. Kiedy choć raz wejdziesz do mroku, trudno będzie ci się z niego wydostać”.

Julita Sarnecka kilka miesięcy temu zadebiutowała bardzo dobrą historią mafijną „CAPO”, jednocześnie bardzo wysoko stawiając sobie poprzeczkę, bo gdy już wiedziałam, że pisze świetnie, oczekiwałam, że kolejna część będzie przynajmniej tak samo dobra, jak nie lepsza.

I co dostałam? Historię jednego z moich ulubionych bohaterów, która mnie pochłonęła, zauroczyła i złamała, by w końcowych rozdziałach zostawić mnie w mocno bijącym sercem i niemożliwością pojęcia tego, co czytam.

„Żołnierz mafii” jest trochę krótszą książką, porównując do tomu pierwszego, jednak nawet jakby miałam pięćset stron, pewnie dalej byłoby mi mało. Pióro autorki jest bardzo lekkie i przyjemne, ale przede wszystkim ma w sobie to coś, co sprawiało, że idealnie potrafiła oddać powagę chwili, a emocje towarzyszące każdemu zdarzeniu były doskonale wyczuwalne.

Misha jest takim bohaterem, którego bardzo żałujesz. Jako „odmieniec” nigdy nie miał w życiu łatwo. Z chwilą, gdy trafił do domu dziecka, a następnie musiał zmierzyć się z tym całym cierpieniem, które tam na niego czekało, stał się w moich oczach niezwykle silną postacią, która pomimo wszystko potrafiła sobie poradzić. Jego zachowanie w stosunku u Eilis było zrozumiałe, choć jednocześnie niezwykle wkurzające, bo jakich argumentów by kobieta nie użyła, on zawsze wydawał się mądrzejszy.

Nie mam wątpliwości, że autorce idealnie udało się oddać klimat mafii, jej struktury, niebezpieczeństwa i zdrady, a relacja głównych bohaterów świetnie wpasowała się w całą fabułę. Miło było kolejny raz spotkać się z Vincentem i Klarą, a pomimo tego, że tę historię definiuje w dużej mierze smutek, to znalazłam w niej również trochę humoru.

Podsumowując, uważam, że autorka bez wątpienia stworzyła godną kontynuację zaczętej serii, przy której da się zapomnieć o całym świecie, bo gdy już zaczynasz czytać, to dosłownie przepadasz. W swojej powieści ujęła wszystko to, za co uwielbiam romanse mafijne i naprawdę czuję ogromny niedosyt, bo ta książka zdecydowanie za szybko się skończyła.

Jestem dumna, że mogłam objąć tę książkę swoim patronatem i z niecierpliwością będę wyczekiwać tomu trzeciego, bo epilog sprawił, że najchętniej od razu chciałabym ją przeczytać!

Liczę na to, że czytelnicy pokochają Mishe tam samo jak ja, więc nie pozostaje mi nic innego jak z całego serca wam ją POLECIĆ!!

Moje zakochane serduszko zdobyła w całości!