Pieśń miecza recenzja

 W mojej poprzedniej opinii, trzeciego tomu, twierdziłam, że właśnie trzeci tom jest moim ulubionym. Teraz po przeczytaniu czwartego, muszę zmienić zdanie. 
 
 W czwartej części Uthed zbliża się już do 30roku życia. Co na ówczesne czasy, było już wiekiem dojrzałym. I właśnie nasz bohater zachowuje się jak dojrzały mężczyzna. Stateczny, przemyślany i odpowiedzialny za rodzinę, którą stworzył z Giselą. Tym razem na rozkaz króla Alfreda ma odbić Londyn z rąk wikingów. Jak możecie się domyślić, nie obejdzie się bez krwi, walk na lądzie i morzu, zdrad i intryg. 
 
 Oczywiście jak na Cornwella przystało, kolejny tom niczym nie odstaje od poprzednich. Widać kunszt i poziom autora, a wydarzenia dalej są ciekawe i pasjonujące. Najbardziej podoba mi się zmiana zachowania, dojrzałość Utheda. Nie jest już impulsywny i narwany, liczą się dla niego inne, ważniejsze wartości, jednak pozostał mężny i niewzruszony. Bardzo też polubiłam jego żonę, spokojną i mądrą kobietę, która chyba wyprzedza swoje czasy i wie, jak pokierować mężem w imię jego dobra. 
 
 Zawsze czekam na te momenty w powieści, które przybliżą mi życie codzienne Sasów i Wikingów. I to na nich się bardziej skupiam, chociaż fanom batalistycznych scen, Cornwell oddaje większą część. Tak było i tym razem. Jednak ta bardziej brutalna rzeczywistość przedstawiona w powieści wyszła równie znakomicie, więc jeśli czekacie na krwawe potyczki - na pewno nie będziecie rozczarowani.