Gwiazdor recenzja

Książka Piotra C. przedstawia zjadliwy portret środowiska celebrytów i ludzi kręcących się wokół nich, jednym słowem bohaterów Pudelka. Ich priorytety życiowe to seks, kasa, alkohol, dragi i imprezowanie, taki miły codzienny hedonizm... Narratorem jest Bernard, scenarzysta popularnego serialu, wypalony 40-latek, który ma jeszcze resztki sumienia, ale interesuje go głównie picie wódy. Jeden z bohaterów to niejaki Rygiel, bardzo znany raper, który w czasie tworzenia nowego tekstu radzi się Bernarda: „Wolisz „poznasz mego pana, zaraz pojawi się śmietana” czy „robi się mokra w moim CLS-ie, zaraz go possie, zaraz go podniesie”? – pyta wyraźnie zainteresowany.” Co to CLS? Nie wiedziałem, ale się dowiedziałem...

Dla mnie to świat mocno egzotyczny, jakby z innej planety, ale ci ludzie, być może zbyt ostro opisani w książce, żyją w naszym kraju i cieszą się wielką popularnością, wystarczy przeglądnąć Pudelka (w książce występuje jako Ratlerek...). Mamy tam zjawiskowo piękne i mocno zepsute dziewczyny: „Ma spojrzenie młodej dziewczyny, która jest romantyczna, czuła i oddana. Ma zimne oczy suki, która jest cyniczna, zimna i niedostępna.” Mamy facetów, których interesuje tylko popularność: „jestem popularny i na szczycie, zawsze należy się zadawać tylko z tymi na szczycie. Ludzie będą podziwiać i się zachwycać. Showbiz taki jest, tu się nie ma co obrażać na reguły.” A wszyscy tam są nieautentyczni, wszyscy grają jakieś role, tak jak luksusowa prostytutka podesłana do Bernarda: „Patrzy na mnie z uśmiechem. Prosto w oczy. Ktoś ją tego nauczył albo sama się dowiedziała, że tak trzeba. Jest user-friendly.”

Co ciekawe, bohaterowie książki, jeśli odwołują się do jakichś zdarzeń kulturalnych, to do filmów seriali, teledysków, ale nie do książek, nikt tam nie czyta książek, o nich nie rozmawia, a o filmach czy serialach i owszem. Niestety to nie tylko zachowanie celebrytów, w bardzo wielu kręgach naszego społeczeństwa się nie czyta, ale ogląda, i o rzeczach oglądanych dyskutuje. Jam tu dziwak – prawie nie oglądam, czytam książki.

Największym walorem książki jest mocny, soczysty język, pełen fajnych powiedzonek, ale też mocno wulgarny. Parę przykładów: „Twarz zastygła mu w obojętnym obrzydzeniu, jakby widział już w życiu wszystko i nic nie było w stanie go zdziwić. Takie warszawskie ustawienia fabryczne.” Albo to: „Cztery etapy życia mężczyzny. Wierzysz w Mikołaja. Przestajesz wierzyć. Przebierasz się za niego. I w końcu wyglądasz jak Mikołaj.”

Niestety, dość szybko rzecz cała staje się mocno powtarzalna i nuży, bardzo też przypomina poprzednie książki autora. W sumie zatem mam wrażenia mieszane: z jednej strony dobrze się bawiłem, z drugiej – trochę wynudziłem.

Widzę, że pan Piotr C. wydaje kolejne książki, ale po dwóch przeczytanych nie mam ochoty na kolejne, na razie wystarczy.