Znikający stopień recenzja

Niektóre zagadki po prostu nie da się wyrzucić z głowy. Rozkładamy je na czynniki pierwsze, rozważamy tysiące możliwości i po prostu musimy znać odpowiedź. Ale czy aby na pewno? Jaka jest cena prawdy? 

 W 1936 roku doszło do tajemniczego zaginięcia, jedynym tropem w sprawie był tajemniczy list od Nieodgadnionego. Stevie pragnie wyjaśnić zagadkę, jednak zamiast odwiedzi znajduje... ciało kolegi z roku. Ale to już było... W tomie drugim, czyli właśnie „Znikającym stopniu” Stevie wraca na uczelnie, nic jednak nie jest proste. Na skutek umowy ze znienawidzonym Edwardem ma pilnować jego syna przed... niewygodnymi dla ojca głupstwami. A zagadka wciąż jest niewyjaśniona, przeszłość bez przerwy depcze im po piętach.

„Znikający stopień” to bezpośrednia kontynuacja „Nieodgadnionego”, dlatego jeśli nie znacie fabuły pierwszej części to... czym prędzej do księgarni. Naprawdę nie żartuję! Przede wszystkim tom drugi zdradza wiele z wcześniejszej akcji, co siłą rzeczy zmniejsza przyjemność czytania „Nieodgadnionego” później. Jeśli jednak bardzo chcecie już i teraz zacząć czytać to... da radę. Na początku będziecie czuć się trochę skołowaniu mnogością postaci i ich rolą w historii, ale szybko zorientujecie się w opowieści.

 Książka, tak jak i poprzedni tom, wyróżnia się specyficznym klimatem. Połączenie mroku z zagadkami daje elektryzujący efekt mnóstwa emocji i wrażeń. Razem z bohaterką przechodzimy przez wszystkie etapy, wciąż czując na karku zagrożenie. 

CIąg dalszy na: www.recenzjenawidelcu.pl/2019/08/znikajacy-stopien-maureen-johnson.html