Widząca recenzja

"Widząca" Darii Aksamit, to zadziwiająco odświeżająca książka. Wydaje się, że wszystko to już było, ale jednak język opowieści jest… no właśnie: odświeżający. 

Mamy prostą fabułę: seryjny morderca krąży po Krakowie i robi to, co robią wszyscy seryjni mordercy. Państwo wybaczą, nie będę w recenzji zdradzać szczegółów warsztatu tej konkretnej profesji. Prawdopodobnie jego działalność nie wyszłaby na jaw przez jakiś czas, gdyby nie to, że porwał i zamierzał zabić siostrę Klary Warnowicz.

Klara, studentka jednej z licznych krakowskich uczelni, była "dziwna" w zasadzie od dziecka. Widziała fragmenty przyszłości, wydarzenia, o których nie powinna mieć pojęcia. W zasadzie nikt nie wiedział o jej dziwnych umiejętnościach, bo też nikomu się nimi nie chwaliła, do momentu, kiedy wizje stały się osobiste. Zdarzyło się to właśnie wtedy, gdy zniknęła jej siostra i dziewczyna "zobaczyła" ją w jeden z wizji. Pewnie niewiele by z tym mogła zrobić, gdyby nie to, że świadkiem jej transu był jeden z policjantów, którzy przyjechali, kiedy rodzice dziewczyn wezwali policję i zgłosili zaginięcie młodszej z córek. Policjant, wbrew logice i procedurom, postanowił iść za tropem podanym przez "widzącą". 

Oboje, z niewielkim wsparciem jeszcze jednego policjanta, ratują siostrę Klary. Udaje im się ocalić i kolejną porwaną dziewczynę, także dzięki darowi Klary. W końcu o umiejętnościach dziewczyny dowiaduje się nawet prokuratura, która chcąc nie chcąc z nich korzysta. 

Nim książka zakończy się, jak powinna się zakończyć, będziemy mieć miłość do przystojnego policjanta, kłopoty na uczelni i zawiedzionego przyjaciela z dzieciństwa. A wszystko to ujęte w klamrę dwóch fragmentów życia innej kobiety. 

Jak mówiłam, nie jest to nowatorska książka, ale czyta się ją szybko i bez bólu. Autorka potrafi zmusić mózg czytelnika, żeby w odpowiednich momentach czuł strach, a jeśli nie strach, to przynajmniej obawę, bohaterowie dają się lubić, akcja nie zwalnia i nie przynudza.

Autorka nie puszy się, nie nadyma, nie udaje filozofa. Maluje świat przedstawiony delikatnymi liniami, szybką kreską tworząc spójny obraz. Ciekawym zabiegiem jest połączenie narracji w trzeciej osobie z tą w pierwszej, prowadzoną przez Klarę. 

Podoba mi się ta książka. Sama piszę i "Widząca" Darii Aksamit była dla mnie lekcją językowej pokory. 

Czy to idealna książka? Nie, niewiele jest takich, prawda? Są w niej błędy językowe, mam wrażenie, że procedury policyjne nie mają wiele wspólnego z tym, co opisane jest w "Widzącej", interpunkcja wymaga poprawy, ale - tu wzruszam ramionami - przeczytałam "Widzącą" w pociągu relacji Warszawa-Kraków i uznaję, że podróż z nią była ciekawa.