Dom obok recenzja

Zawsze kibicuję autorom, którzy nieustannie szukają możliwości rozwoju i podejmują wyzwania polegające na próbowaniu się w nowych gatunkach czy w innej stylistyce. Efekty bywają różne, czasami zdarza się strzał w dziesiątkę, innym razem lekki niewypał, najczęściej jest po prostu dobrze i można to traktować jako ciekawą przygodę.
"Dom obok" to najnowsza książka Klaudii Muniak, która różni się znacznie od tych poznanych przeze mnie do tej pory. Po jej powieści sięgnęłam dopiero w tym roku, więc wciąż doskonale je pamiętam i naprawdę byłam nimi zachwycona. Doceniam ich warstwę psychologiczną, a także wątki związane z różnymi badaniami i eksperymentami. Myślałam, że to jest kierunek, w którym nadal będzie podążać jej twórczość.
Już od pierwszych stron miałam świadomość, że jednak tak nie będzie. Ale zacznę lepiej od pozytywów. Jest to historia niezwykle zaskakująca, skonstruowana tak, że w pewnym momencie cała fabuła nagle rozsypuje się jak domek z kart. Nie sposób się od niej oderwać, bo napięcie jest skrupulatnie i równomiernie rozłożone.
Największy problem mam z narracją. Styl Klaudii Muniak kojarzę przede wszystkim z głębią i z rozbudowaną psychologią postaci, a tym razem sposób pisania zupełnie nie współgrał mi z treścią, był jakby zbyt beztroski. Trudno też wskazać różnice między perspektywami obu sióstr, stylistycznie zlewają się w jedno.
Sama fabuła jest bardzo grubymi nićmi szyta, niemal zupełnie nieprawdopodobna, ale logicznie spójna, co jest dla mnie najważniejsze. Dodatkowo, jak już wspomniałam, autorka wyjątkowo sprytnie zagrała czytelnikom na nosie, ja uwielbiam być tak oszukiwana, bo nawet jeśli intuicja mówi, że coś jest nie tak, to nie sposób się zorientować co, więc ostatecznie wierzy się w to, co czyta.
"Dom obok" nie stanie się moją ulubioną książką Klaudii Muniak. Nie znaczy to jednak, że czytało mi się ją źle, to naprawdę ciekawa i oryginalna historia, po prostu wolę autorkę w tym bardziej psychologicznym wydaniu. W tym przypadku fabuła mogłaby mnie kupić, gdyby wykonanie przypominało inne jej powieści.
Moje 7/10.