Dom obok recenzja

Oj, dawno już nie czytałam nic autorstwa Klaudii Muniak i chyba jestem trochę w tyle z jej ostatnimi powieściami. Jednak "Dom obok" przypomniał mi, że autorka potrafi wciągnąć mnie w swoje klimaty i kompletnie odciąć od rzeczywistości na kilka godzin.
I nie są to godziny relaksu i chilloutu, ale godziny napięcia i obgryzania paznokci.
To, co autorka uczyniła swojej bohaterce, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Było brutalnie i z jakimś chorym wyrafinowaniem, ciary na plecach gwarantowane, chyba, że skrywasz w sobie osobowość psychopatyczną 😅.

Milena, studentka logopedii, postanawia zrobić niespodziankę rodzicom i siostrze, i przyjeżdża do domu na weekend bez zapowiedzi. Niestety, nikogo nie zastaje w domu. Prosi o pomoc sąsiadów, rodzinę Nowickich, za którą wiąże się nieciekawa historia z zaginięciem młodego chłopaka. Faktycznie, rodzinka jest trochę dziwna i nie wzbudza zaufania.
Następnego dnia dziewczyna budzi się zamknięta w białym pokoju.
Czytelnik poznaje historię z dwóch perspektyw- ofiary Mileny i jej siostry Laury, która z determinacją i zawziętością próbuje odnaleźć swoją starszą siostrę.
Wydaje się, że dziewczyna jest więziona tuż za ścianą.

Autorka sprawnie kreuje swoje bohaterki, wydobywa z nich żywe emocje swobodnie poruszając się w obszarach ludzkiej psychiki, ich problemów i motywów działania.
Człowiek jest w stanie naprawdę wiele przejść, ale traumatyczne doświadczenia odciskają swoje piętno na całe życie.
Oczywiście, w powieści Klaudii Muniak pojawia się wątek medyczny, który może sprowokować do dyskusji na wiele tematów dotyczących technologii i rozwoju medycyny. Ja akurat rozważałam kwestie leku działającego na receptory bólu. Czy taki lek na wszelki ból może pozbawiać ludzi współodczuwania i wrażliwości?

Jeśli chodzi o zakończenie, to czułam, że autorka zastosuje jakiś myk, aby zmylić i zaskoczyć czytelnika. Nie podaje jednak wszystkiego na tacy i według mnie zostawia uchyloną furtkę, która mogłaby prowadzić do napisania kontynuacji. Pewne wątki nie zostały dostatecznie rozwinięte i można to jeszcze wykorzystać, choć równie dobrze można zaakceptować w takiej formie i dać Milenie i Laurze spokojnie żyć, o ile to w ogóle możliwe.

"Dom obok" to niepokojący i emocjonalny dreszczowiec, a fakt, że książkę przeczytałam w ciągu jednego dnia świadczy o tym, że trudno uwolnić się czytelnikowi z jego mrocznych i pokrętnych szponów.