Złuda recenzja

i czułam te słowa, które raniły
a ręce matczyne mnie nie chroniły
i w środku z bólu pękałam
tak bardzo nie słyszeć ich chciałam

byłam dzieckiem
na niezrozumienie skazanym
niewystarczającym i zapominanym
tworem ich wyobrażeń
pozbawiona marzeń

byłam dzieckiem
jakim nie chciałam być
dla siebie, nie dla nich pragnęłam żyć
schowana w swojej duszy
żal moje serce kruszy

byłam dzieckiem
poranionym, tak bardzo skrzywdzonym
dzieciństwem łez i smutku otoczonym
pękła więc cierpień moich osłona
byłam i jestem wciąż naznaczona

w sercu demony się narodziły
to, co było w nim dobre, zniszczyły
dziecięca samotność i cierpienie
pozorne i kruche istnienie

i nikt usłyszeć mnie nie chciał
choć wołałam, choć płakałam
matczyną miłością mój świat nie brzmiał
choć tego chciałam, tak bardzo chciałam

To wszystko na Drodze Umarłych.
Tam złuda, widziadło, mara.
Śmierci zapach, jej powitanie.
Jak Wędrowiec ta śmierć kroczyła.
Niosła się jej woń wraz z oczyszczeniem.
Pogrzebaniem ich pozorów.
Wtedy nic nie znaczyło więcej niż ten cios.
Oczyszczający, przynoszący spokój.
Wyzwalający, pełen głębokich oddechów.
Bo to wszystko to był fałsz.
Ulepiony z gliny zakłamania.
Kłamali! Udawali!
Świat pięknego życia kreowali.
Za szklaną szybką.

Jak tutaj jest pięknie. Tak po mojemu. Wgryzłam się w „Złudę” mocno. Bo czułam. Przeżywałam. Dotykałam. I snułam się po tej historii. Piękny klimat na mnie osiadł. Gdzieś tam pod skórę wszedł. A tam dreszcze poruszenia. Bo to było dziecko. Tylko dziecko! Niewystarczające. Dla nich niezbyt. Mało warte. I tak szło to dziecko przez życie całe. Ze wspomnieniem o zielonej sukience. Z traumą. Bólem. Byciem niezbyt.

Jak tutaj jest kryminalnie i intrygująco. Słowa ociekają intrygą tak charakternie i klimatycznie skomponowaną. Niosącą się poprzez niezwykle klimatyczne krajobrazy. Starska i Niemiłko - uwielbiam tę dwójkę. Tak idealnie zgrani. Nadający na podobnych falach. Dopasowani. Prawdziwi. I nieustępliwi. Dobrze było do nich wrócić. Dobrze było przeczytać „Złudę”. Poczuć ją. Polecam bardzo.