Druciarz recenzja

Mówisz, że nie jesteś w stanie zabić. Okaleczyć i zniweczyć człowieka, a jednak okazuje się, że Twoje myśli wybiegają w tej kwestii daleko.

Śledzisz każdy ruch, najmniejszy krok. Jesteś tuż obok, ale jednak daleko. Nie możesz się pohamować, choć tak mocno twój mózg krzyczy dość.

Czy jesteś psychopatą? Nie. Jesteś człowiekiem, a on posiada w sobie zło.

Autor po raz kolejny ukazuje nam, że natura popapranych bohaterów nie jest dla niego obcością. W swojej książce sięga do jednej z najstraszniejszych ludzkich fascynacji – chorej obsesji.

Akcja dzieje się w swoich przestrzeniach czasowych. Ukazani zostają nam bohaterowie jako nastolatkowie, którzy w szkole sieli postrach. Skrzywdzili kiedyś kobietę, a dziś wiodą spokojne życie. Czy oby na pewno ta sielanka będzie trwać nadal?

Z drugiej perspektywy obserwujemy pracę śledczych, poszukujących groźnego psychopaty, który w okrutny sposób spełnia swoje pragnienia. Podniecają go tortury, gwałt i śmierć. Cierpienie kobiet, które przez lata w sobie hodował, sprowadza do wybuchu skrywanych żądzy.

Wraz z grupą policjantów, staramy się rozwiązać zagadkę tych tragicznych zbrodni. Z każdą kolejną stroną uważamy, że już możemy wskazać sprawcę, jednak autor przyszykował dla nas małą niespodziankę. Zwolnienie blokady maszyny losującej – teraz zaczyna się zabawa.

Wątki zostały pomieszane, fakty utarte, a tropy błędne. Zostaliśmy wpuszczeni w maliny, gdyż wszystko, co do tej pory ustaliliśmy, nie pasuje do typowanego podejrzanego. Do samego końca pozostajemy w niepewności, kto tak naprawdę stoi za tym wszystkim.

Mroczna, brutalna i nieprzewidywalna. Tak właśnie mogę określić tę książkę. Fabuła jest dynamiczna i przemyślana, a napięcie wyczuwamy do ostatniej strony. To jest rasowy kryminał i najważniejsze, że wyszedł z polskiej ręki.

Ja jestem wielką fanką autora i dla mnie każda jego książka jest w punkt. Jednak ostrzegam, dla wrażliwych osób może być zbyt brutalna.

Z pewnością polecam tę książkę dla czytelników lubiących mrocznych bohaterów.