Dom obok recenzja

Debiut pisarki Sylwii Gillis był dla mnie dosyć zaskakujący. Przyznam szczerze, że miałam mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Na pewno jest dość nie tuzinkowa, zupełnie inna, wyróżniająca się na tle innych kryminałów, które czytałam.

Młoda, 13-letnia dziewczyna odkrywa, iż w domu obok mieszkał 30-lat wcześniej człowiek nazwany przez miejscowych ludzi Wampirem, nauczyciel Andrzej Kołtun, który został złapany, a z powodów dowodów, które znalazła policja, skazany na śmierć przez powieszenie. On sam jednak do winy nigdy się nie przyznał. Zafascynowana, ale i przerażona Julia w ramach szkolnego projektu postanawia zbadać tę historię i dowiedzieć się więcej o morderstwach dziewczynek. W miarę postępów swojego prywatnego śledztwa dziewczyna czuję się coraz mniej bezpieczna w okolicy, której do tej pory nazywała swoim domem.

Czy ten, który został skazany, na pewno był winny? Czego dowie się wścibska nastolatka, która uparcie drąży temat?

Fabuła książki podzielona jest na czas teraźniejszy i przeszły. Poznajemy historię nie tylko tą, która się toczy, ale i tą, która się już wydarzyła, w dodatku opowiedziana ona jest przez kilku bohaterów powieści, m.in. Andrzeja Kołtuna domniemanego sprawcę morderstw. I wraz z kolejnymi rozdziałami, które czytałam, coraz bardziej zapominałam, że mam przed sobą kryminał. Poznałam historię Aiszy, 14-letniej pięknej, utalentowanej dziewczyny, która miała trudne dzieciństwo, a w związku ze swoim półcygańskim pochodzeniem niejednokrotnie problemy w szkole, historię nauczyciela, który był wrażliwy na ludzkie krzywdy, a więc od razu pojawiło się w mojej głowie pytanie, czy ktoś taki byłby w stanie zabić, poznałam również jego ukochaną, i to z czym musiał się mierzyć zarówno w trakcie związku z nią, jak i po jej śmierci i musze stwierdzić, że te wszystkie wątki się nie tylko ze sobą przeplatają, one tworzą spójną całość.

Warto też wspomnieć, że to jest książka, która ma głębsze dno, ukazuje nam, jak miłość może zaślepić, jak te piękne uczucie może się przerodzić w nienawiść, jak łatwo człowiek może pogrążyć się w otchłani mroku.

Podsumowując, to nie jest typowy kryminał, co więcej w tej książce nie ma nic typowego! Przyznam, iż na początku trudno było mi się wczuć w całą historię, czułam się, jakbym czytała pamiętnik nastolatki, dopiero po połowie książki się do niej przekonałam.

Czy więc debiut autorki uważam za udany? Tak, aczkolwiek trzeba dać sobie chwilę na przetrawienie całości, uzbroić się w cierpliwość i nie spodziewać się, że wbija nas w fotel.

Książka otrzyma z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl