Hipnotyzer recenzja

Kilka lat temu powstała moda na czytanie szwedzkich kryminałów. Mówiło się wręcz o " szwedzkiej chorobie ". W bibliotekach i księgarniach powstawały działy z najpopularniejszą, w tamtych czasach, literaturą. Wszystkich ciągnęło do zagadek z kraju leżącego na północy o surowym klimacie. Ja sama dałam się ponieść tej modzie i przeczytałam kilka o ile nie kilkanaście powieści pochodzących z półwyspu skandynawskiego. Nie trafiłam jednak na lekturę autorstwa Alexandera Ahndoril i Alexandry Coelho Ahndoril piszących pod pseudonimem Lars Kepler. Tak więc jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej pary.

Jakie wrażenie zrobił na mnie " Hipnotyzer " pierwsza część z cyklu z komisarzem Joona Linna w roli śledczego?

Powieść to nie tylko rasowy kryminał, pełen opisów przemocy, ale również mocny thriller psychologiczny o niepokojącej atmosferze. Ta książka ma wielowątkową fabułę oraz zabiegi które zwodzą czytelnika i " mydlą " oczy łatwymi, wręcz banalnymi, rozwiązaniami.

To nieszablonowa powieść z wykorzystaniem hipnozy zarówno do celów terapeutycznych jak i kryminalnych. Mnogość zagadek angażuje czytelnika do uważnego śledzenia akcji. Sprawy nie ułatwiają wprowadzani cyklicznie nowi bohaterowie którzy stanowią ważną część historii.

Zaobserwowałam, że autorzy zadbali oto aby ich powieść była wiarygodnodna a zdarzenia prawdopodobne. Zarówno zachowanie młodzieży jak i brutalne zbrodnie ukazane są z niezwykłą precyzją i znajomością tematu.

Wątek hipnozy jest przedstawiony w ciekawy sposób który nie zanudza czytelnika fachowymi detalami a " podkręca " akcję ukazując mroczną naturę człowieka.

W książce Larsa Keplera zło czai się pod ludzką postacią. Zdepramowana młodzież, dewiacje i brak prawidłowej pomocy psychiatrycznej oraz opieki ze strony rodziny, samoistnie doprowadzają do wielu anomalii i zbrodni. Okazuje się że seryjnym mordercą można się stać w każdym wieku.

" Hipnotyzer " to kryminał/thriller od którego trudno się oderwać a dzieje się to za sprawą wartkiej akcji i dobrze opowiedzianej historii zła. Poznanie nowych twórców i powrót do literatury szwedzkiej uważam za udany.