W korzeniach wierzb recenzja

„Była sobie Zła Wieś. Schlechtesdorf. W tej wsi Bukowy Las. Czarny, czarny las, a w tym czarnym, czarnym lesie stał czarny, czarny dom...“


Powieści napisane przez Agnieszkę Kuchmister potrafią przenieść czytelnika w inny czas i inne miejsce. Już pierwsze zdania sprawiają, że rzeczywistość schodzi na drugi plan, a w centrum myśli oraz uczuć znajdują się losy stworzonych przez nią bohaterów. Osób, jakie miotają się w czasach, gdy na polskich wsiach chrześcijaństwo nie pozbyło się pogaństwa. Gdzie lasy wypełnione są pewnego rodzaju pradawną magią, a oddech drugiej wojny krąży w powietrzu. Czuć mrok, jaki oblepia bohaterów, a granica między dobrym a złym niejeden raz się zaciera.

„W korzeniach wierzb“ to opowieść młodej dziewczyny, jeszcze nastolatki, która obserwuje postępującą chorobę psychiczną matki, uciekającą w obsesję siostrę i nieobecnego duchem ojca, który topi wszystkie emocje w alkoholu. Rodzina przesiedleńców niedopasowanych do miejsca, w jakim przyszło im żyć. Bo w Złej Wsi granica między realnym oraz nadprzyrodzonym nieustannie się zaciera, a w lesie odnalezione zostaje ciało. Okoliczne miejscowości żyją w ciągłym lęku przed wszystkim, co nieznane, nieokreślone, niepewne, ale sam lęk nie przyczynia się do rozwiązania sprawy. Jedynie wszystko jeszcze bardziej plącze. Legendy opowiadane z ust do ust oraz plotki pełne snutych teorii, tym żyje mała społeczność, a w tym wszystkim próbuje odnaleźć się młoda dziewczyna, której nie dane jest długo być dzieckiem.

Kolejny raz Agnieszka do powieści obyczajowej wpłata realizm magiczny, ale tym razem sięga też po wątek kryminalny oraz subtelną fantastykę. Łączy to w jedno i tworzy następny tekst, jaki przyszło mi pokochać od pierwszych stron. Nic dziwnego, skoro autorka nie tylko świat oraz bohaterów konstruuje sprawnie, ale też w najpiękniejszy sposób bawi się językiem. Konstrukcja zdań, stylistyka i użyte porównania... Wszystko to jest plastyczne w sposób, jakiego nie spotyka się często. Wpłata słowa pokroju: „(...) miałyśmy głowy pełne myśli, które były niewygodne, ciężkawe i opadały sinymi cieniami pod oczy, tam gdzie zbiera się smutek“, a moja dusza drży w kontakcie z nimi.

Agnieszka Kuchmister należy do grona autorów, których cenię najbardziej. Nie tylko tych z Polski czy tych współczesnych, ale do ulubionych autorów w ogóle, a to grono pełne znanych, cenionych nazwisk. A wśród nich jest ona, wciąż mało znana, a tworząca tak piękne światy! Koniecznie do poznania dla tych, co jeszcze nie wszystko jej przeczytali.