Zimowla recenzja

Czytałam tę książkę nieśpiesznie, leniwie wręcz odurzona bzyczeniem cukrowskich pszczół, zapachem lasu i dymem z ogniska.

W trakcie lektury myślałam sobie iż taką powieść mógłby napisać każdy z nas, wracając pamięcią do lat młodzieńczych, kiedy to żyło się chwilą i marzeniami o pięknym jutrze, nie poświęcając zbyt wiele uwagi otaczającej rzeczywistości.

Najważniejsza była paczka sprawdzonych znajomych, wspólnie spędzane wieczory na imprezach, gdzie piło rozmawiało się o wszystkim i niczym popalając i pijąc z gwinta wino licząc naiwnie, że rodzice się nie zorientują. Oni byli gdzieś tle, ich obecność irytowała, a problemy z którymi się mierzyli wydawały się nam wtedy tak przyziemne, że niewarte uwagi.

"Zimowla" Dominiki Słowik pozwoliła mi wrócić do wspomnień, które powoli zaczynają już blaknąć. Bohaterowie jej książki, grupa nastolatków żyjących w malowniczej miejscowości położonej w Dolinie Zmornickiej, dla których pewne lato jest punktem zwrotnym w ich życiu. W Cukrówce bowiem zaczynają się dziać rzeczy dziwne i niewytłumaczalne: córka miejscowego notabla chodzi po ulicach po nocy śpiewając w języku, którego nikt nie rozpoznaje, obraz Maryi w lokalnym kościółku zaczyna ronić łzy, a miejscowy hodowca pszczół, oryginał jakich mało skrywa na swej posesji skarb, którego znalezienie staje się idee fixe nierozłącznej trójki przyjaciół.

To historia opisująca małe polskie miasteczko, dzięki mieszkańcom którego możemy popatrzeć na siebie z dala od wielkomiejskich świateł. Cukrówka to Polska B, gdzie tradycja miesza się z mistycyzmem, a religijność, silna i demonstrowana otwarcie, pozwala odnaleźć spokój. Takich miasteczek czy wsi są tysiące gdzie ludzie żyją według rytmu wyznaczanego przez naturę i święta religijne. Nie brak w nich lokalnych skandali i wydarzeń, które na chwilę stają się sensacją, o której później mówi się latami. Każde z nich ma swoją historię, tajemnice, trupy w szafie, które mogą stać się lokalna legendą.

Autorka idealnie oddała klimat niewielkich lokalnych społeczności, choć nie ukrywam, iż zdarzało mi się odczuwać znużenie w trakcie lektury, w której jak na 600 stron niewiele zwrotów akcji. Niemniej lektura ta sprawiła mi dużą przyjemność czego i Wam życzę.