Zimowe Żuławy. Beata recenzja

"Wszystko ma swój czas i swoje miejsce. To, co najbliżej, najczęściej dostrzegamy jako ostatnie."

Jakie to prawdziwe.
Bywa, że nie możemy znaleźć spełnienia i miotamy się w swoimi życiu. Szukamy szczęścia i miłości daleko od nas, przekraczamy granice, państw i swoje własne, bo chcemy mieć więcej i czuć mocniej. Marzą nam się intensywne doznania, które zapełnią pustkę w naszych sercach.
Z biegiem czasu dociera do nas, że to nie o to chodzi w życiu. Nie znajdziemy szczęścia w żadnym miejscu na świecie, jeśli nie będziemy w stanie odnaleźć go w sobie. Wystarczy tylko zastanowić się, co sprawia nam radość i to robić. Skupić na sobie i na tym co dla nas ważne.

Tylko tyle i aż tyle. Nieraz trudno jest nam usłyszeć wołanie serca, gdyż zakłóca je szereg powinniści względem innych osób oraz ich oczekiwania wobec nas. Role, które pełnimy w naszym życiu wymagają określonych zachowań, a bywa i tak, że sami narzucamy sobie pewne wzorce postępowania. Zamykamy się w sztywnych ramach, które z jednej strony ułatwiają nam funkcjonowanie, a z drugiej ograniczają nasze działania.

"Zimowe Żuławy. Beata" Sylwii Kubik to właśnie powieść o poszukiwaniu szczęścia i przekraczaniu barier. W drugiej części cyklu "Żuławskie żywioły" odnajdujemy perypetie tytułowej Beaty, ale i nie tylko. Spotykamy tu też kilka postaci, których losy przybliża nam autorka, choć rzeczywiście to o Beacie dowiadujemy się najwięcej. Kobieta daje nam się poznać jako sympatyczna osoba, której nie straszna wymagająca praca w pensjonacie. Bohaterka nie narzeka na swój żywot, mimo że nie należy on do najłatwiejszych. W wykonywanych czynnościach potrafi odnaleźć spełnienie i poczucie satysfakcji. Jedynym co jej dokucza jest samotność, brak bliskiej osoby, z którą mogłaby dzielić cienie i blaski życia.
Gdy na drodze kobiety staje przyjezdny, który okazuje jej zainteresowanie, Beata w końcu czuje się wyjątkowo. Ale czy mężczyzna z miasta może jej dać to czego potrzebuje? A może tu na miejscu jest ktoś bardziej odpowiedni?

"Zimowe Żuławy" to prawdziwie klimatyczna powieść, w której autorka roztacza przed nami iście świąteczną scenerię. Bogactwo opisów, zarówno dekoracji, jak i kultywowanych przez mieszkańców tego regionu zwyczajów, pozwala przenieść się do opisywanych przez pisarkę miejsc. Dużym plusem są tu też ludzie, inni niż Ci, których spotykamy na codzień. Wyznają oni szlachetne wartości i hołdują mało popularnym zwyczajom budującym atmosferę świąt. Oczywiście, nie brak tu też czarnych charakterów, jednak ich sylwetki autorka jawnie krytykuje.
W czasie lektury powieści niejednokrotnie zamykałam oczy i mimo wysokich temperatur na zewnątrz czułam magię świąt Bożego Narodzenia, która przenikała mnie na wskroś. Aż żałuję, że nie udało mi się przeczytać tej książki we właściwym czasie, gdyż z pewnością pozwoliłaby mi ona wprowadzić się w świąteczny klimat.

Po raz kolejny jestem zachwycona piórem autorki, które ma niemal terapeutyczne właściwości. Świat wyłaniający się z książek Sylwii Kubik jest taki prawdziwy, a jednocześnie niesie spokój i ukojenie. Ta powieść skłania nas do refleksji nad naturą ludzkiego życia oraz nad tym, co powinniśmy robić, by było ono dla nas jak najlepsze.

Moja ocena 8/10.