Njord recenzja

Tak właściwie to po tę książkę sięgnęłam niejako przypadkowo i jak zwykle zachęciła mnie do tego piękna, w zimowej scenerii okładka. Również opis dotyczący Norwegii i jej piękna również do mnie przemówił. Z pewnością patrząc na zdjęcia fiordów aż chciałoby się tam być i samemu zobaczyć ich urokliwy klimat, ale myślę, że ja nie wytrzymałabym tam zbyt długo. Nie lubię braku słońca i długich zimowych nocy, dla mnie to zbyt depresyjne..., lecz zupełnie co innego jest czytać o tym w ciepłym mieszkaniu w cieplejszym klimacie.

Zimą w Norwegii życie jakby zamiera, niby toczy się normalnie, lecz z pewnością powoli i musi być dostosowane do panującej pogody, zwłaszcza w małych osadach. Śnieg, silne wiatry oraz odległość od miejskiej cywilizacji są może i urokliwe, lecz tylko dla ludzi potrafiących żyć w takich ekstremalnych warunkach.
Właśnie w takich warunkach zdecydowała się zamieszkać Zoja razem z niepełnosprawnym synkiem. Gdy w wigilijny wieczór mąż w prezencie oświadczył jej, że zostawia ich oboje, kobieta nie namyślając się zbyt długo, spakowała siebie i dziecko i wyjechała do Norwegii, do mieszkającej tam babci.

Na skalistych Lofotach chętnie odwiedzanych przez turystów, babcia Zoji wynajmuje domki. Urokliwe fiordy i zorza polarna ściągają chętnych spragnionych niecodziennych wrażeń. Tu, na dalekiej północy, Zoja odzyskuje spokój a jej syn Anton coraz bardziej oddaje się w artystycznej pasji. Mimo swojej niepełnosprawności, potrafi tak pięknie malować, jakby tworzył kredką, ołówkiem czy pędzlem fotografie...
Gdy z pomocą znajomego, trzy obrazy Antona trafiły do internetowej galerii, okazało się, że dwa zostały zakupione i to aż we Włoszech...
Życie na Lofotach toczy się zupełnie inaczej, często nawet nie można wyjść z domu z powodu szalejącej zamieci a czasem nawet zabraknie prądu. Jednak ten niesprzyjający klimat nie zraża ani Zoji ani jej syna. Oboje czują się tu dobrze, a gdy pojawia się znajomy Norweg, pokazuje im piękno okolic i zabiera na wycieczki. Z każdego takiego wypadu Anton wraca z nowymi pomysłami do malowania. I oddaje się tej pracy z wielką przyjemnością.
Ta biała kraina jest wręcz miejsce magicznym, pełnym legend i czarów, w której nie ma takich zmartwień jak w dużym mieście. Zoja przypadkiem zauważa coś dziwnego w obrazach syna, maluje on postacie, których nie powinno być w miejscach przez niego przedstawianych, chociaż chłopiec twierdzi, że je widział a nawet z nimi rozmawiał...

Przyjazd tajemniczego włoskiego turysty burzy spokój panujący w okolicy. Zachowuje się on zbyt głośno i zwraca na siebie uwagę. Nie pasuje tutaj.
Spokojne życie Zoji zmienia pewne zaskakujące wydarzenie.

Z jednej strony cała ta historia jest bardzo realna, autorka opisuje prawdziwe opisy przyrody, nazwy miejscowości są również prawdziwe a nawet jedna z postaci występujących także, lecz te wierzenia, duchy, cała ta magia i legendy dodaje nieco baśniowego klimatu, który łączy się z realizmem.
"Njord" to zaskakująca i nieoczywista powieść, bajeczna a zarazem kojąca, w sam raz na długie zimowe wieczory.