Nawet diabeł go nie chce recenzja

Z dwunastu tomów cyklu kryminalnego z Katie Maguire przeczytałam dotychczas cztery, ale wystarczył mi jeden, by stwierdzić, że ta wyjątkowa i charyzmatyczna nadkomisarz na zawsze zagrzeje miejsce w moim sercu. W najnowszej części „Nawet diabeł go nie chce” z 26 lutego, Graham Masterton wstrząsa nie tylko spokojnym irlandzkim Cork, ale również życiem zawodowym i osobistym głównej bohaterki. I czyni to z tak wybuchową mieszanką napięcia, emocji i brutalności, nie oszczędzając nikogo i nie biorąc jeńców, że zdecydowanie nie jest to lektura dla osób o słabych nerwach.

Ta powieść to przede wszystkim opowieść o zemście, która zatruwa duszę niczym trucizna sącząca się latami. Przy czytaniu wielokrotnie można zadać sobie pytanie: „co stało się z przebaczeniem?” Czy zemsta nigdy się nie kończy, sięgając po ofiary kolejnych i kolejnych pokoleń? Czy w końcu ktoś powie „dość”? A może ciemne zaułki ludzkiej duszy zawsze będą przeważać nad jasnymi?

Katie Maguire, mimo chwilowego zawieszenia, nie potrafi stać bezczynnie, gdy w eksplozjach giną niewinni ludzie. Czy tylko ona dostrzega związek między wybuchami a Dwunastką z Dripsey, organizacją założoną przez potomków bojowników IRA, straconych przed wieloma laty? Czy jej zastępca jedynie z niechęci wobec niej neguje wszelkie jej sugestie, ryzykując życiem kolejnych osób? Równie niepokojąco rysuje się sprawa zaginięcia policjanta, którą Katie na prośbę jego żony zajmuje się nieoficjalnie.

Podobnie jak w obu śledztwach, również w życiu osobistym Katie rozgrywa się dramat, a jej wybory prowadzą do konsekwencji, których będzie żałować do końca swych dni. Czy rzeczywiście jest gotowa na spokojne życie, jako żona i matka? A może na siłę próbuje przekonać o tym nawet samą siebie?

Dużo w tej części bólu rozdzierającego duszę, a obrazy zwyczajnego, rodzinnego życia ofiar brutalnie rozrywanego na strzępy przyciskiem detonatora pozostają pod powiekami na długo. Podziw i ciepłe emocje budzi natomiast bohater szczególny, pies Harvey, który swoimi umiejętnościami ocali niejedno życie.

„Nawet diabeł go nie chce” to thriller wciągający jak wir, z którego nie sposób się wyrwać, szokujący brutalnością opisów i niedający o sobie zapomnieć. To opowieść o tym, że przeszłość nigdy nie umiera i zawsze upomina się o swoje. Zakończenie, choć dalekie od szczęśliwego, daje iskierkę nadziei, że przebaczenie nie jest jednak ludziom zupełnie obce.