Zemsta Manitou recenzja

"Zemsta Manitou" jest drugą częścią sagi o oddziaływaniu indiańskiej magii. Tym razem głównym bohaterem zostaje Neil Fenner, który jest konserwatorem łodzi z Bodega Bay. Jego syn zaczyna miewać przywidzenia. W otoczeniu rodziny Neila zaczynają dziać się dziwne i przerażające rzeczy, a Neil nie może sobie poradzić. Jego syn Toby, zostaje opętany przez ducha Misquamacusa, znanego nam już z pierwszej części. Tym razem jest on znacznie silniejszy. Nie jest też sam - z pomocą przychodzi mu jeszcze dwudziestu jeden potężnych czarowników z dawnych lat. Chcą oni razem wezwać potężnych indiańskich demonów i zesłanie ich ku zagładzie amerykańskiej ludności. Neil podczas próby wyjaśnienia tych zagadkowych wydarzeń, natrafia na Harry`ego Erskine`a - bohatera pierwszej części sagi.

Harry przyjeżdża do Nowego Jorku wraz ze Śpiewającą Skałą - nowoczesnym szamanem, z którym pokonał Misquamacusa w poprzedniej części. Bohaterowie dołączają do Neila, aby podjąć wspólną walkę z zagrożeniem. Tym razem jeden z naszych bohaterów zginie, czy to poświęcenie wystarczy, aby powstrzymać indiańskie demony?

"Zemsta Manitou" jest bardzo dobrą kontynuacją swojej poprzedniczki. Szkoda tylko, że postać Harry`ego Erskine`a została zmarginalizowana. Co za tym idzie, narracja automatycznie przeskoczyła na trzecioosobową. Powieść jest dojrzalsza, bardziej przemyślana niż pierwsza część. Na uwagę zasługuje finałowa walka między dwudziestoma dwoma szamanami, Neilem, Harrym i Śpiewającą Skałą jest nie źle opisana, długa i epicka. Pikanterii dodaje dołączenie się do tej batalii policji, Gwardii Narodowej i... duchów.

Książka przypadła do gustu wielu czytelnikom. Jak już wspomniałem wcześniej, minusem jest zmarginalizowanie roli Erskine`a. Pozostawia to lekki niedosyt. Nie wykorzystano także potencjału walki z 22 szamanami, gdyż ich funkcja została sprowadzona do minimum. Mimo to do książki ciężko się przyczepić, zwłaszcza, że finał jest bardzo dobrze napisany, co jak wiemy, u Mastertona nie zawsze wypala.