Żelazne zasady recenzja

Agata Polte przewijała mi się przed oczami już na długo przed premierą, a to dlatego, że widziałam projekty okładki, było głosowanie w internecie na kolorystykę i ostatecznie została wybrana właśnie taka klasyczna, która według mnie jest świetna i w przeciwieństwie do (jak sobie poszukacie) wersji z czerwono-białym napisem, nie nawiązuje do innych okładek, plakatów. A jednak to ważne, aby książka się wyróżniała na półce, a nie kojarzyła się już z jakąś historią. Mało tego, w środku znajdziecie mafię i sami powiedzcie, wspaniale, że nie jest to kolejna grafika z gołą klatką piersiową mężczyzny z elementami czarnymi i czerwonymi, prawda? W końcu nie jest to znów to samo!

Przejdźmy jednak do tego, o czym ta książka jest! Bo, że w środku jest mafia, to już wspomniałam, a teraz wejdziemy nieco głębiej, ale spokojnie, nie opowiem Wam całej historii ;)

Dwie osoby, ona i on, a kiedy pierwszy raz się spotykają oboje pracują dla mafii. Jedno z nich chce się z niej wyrwać i kiedy nadarza się taka okazja, próbuje z niej skorzystać. Mówię o jednej z głównych bohaterek, Malii. Przeprowadza się ona więc do innego miasta i pierwsza osoba, jaką spotyka to Enzo i żeby było ciekawiej, na dzień dobry zostaje w jej głowę wymierzona broń. Cóż, tyle by było z ucieczki z tego okropnego, krwawego świata?

Pomiędzy bohaterami tworzą się dość toksyczne relacje, bo mężczyźni chcą wykorzystać Malię i to powoduje, że ma się do nich jakieś takie negatywne nastawienie. Aczkolwiek, to nie jest taka typowa powieść mafijna i nie napotkacie w tym przypadku szarej, stłamszonej myszki i mężczyzn, którzy są twardzielami. Malia sobie z nimi igra, nie pozwala na zaczepki i to dla mnie plus. Natomiast po więcej musicie sami wejść do tego świata!

To, co wyróżnia tę książkę to fakt, że nie jest kolejną schematyczną opowieścią o mafii, postrzałach, pościgach i Bóg jeden wie jakich torturach na zdrajcach i wrogach, a przy tym na szanowaniu kobiety jak szmaty, ale na zasadzie "tylko ja mogę ją tak traktować, dla pozostałych jest świętością". Na szczęście "Żelazne zasady" to nieco inna historia i muszę przyznać, że wciągająca!

Czy polecam? Tak! Nawet jeśli już Wam się mocno znudziła ta tematyka, to myślę, że nie będziecie podczas czytania wyrzucać z siebie komentarzy typu "I znów to samo!".

Wydawnictwu NieZwykłe bardzo dziękuję za egzemplarz. Miło było się przekonać, że nie jesteśmy zapychani ciągle podobnymi historiami, bo akurat się sprzedają.