Żelazna zbrodnia recenzja

W drugiej części serii "Żelaznych serc" poznajemy historię innego bossa, jednej z sześciu największych rodzin mafijnych, Matteo Wilsona, zwanego Rekinem oraz młodej, niewinnej Brynn. Dziewczyna pakuje się w tarapaty, próbując oddać dług ojca. Przypadkowo wchodzi w posiadanie dokumentów, które są bezcenne dla Matteo oraz rywalizującej z nim siostry Daniki.

Do pierwszej części tej serii podeszłam z dużą dozą sceptycyzmu, głównie z powodu nazywania debiutantki polską Corą Reilly. Jednak po przeczytaniu "Żelaznych zasad" uznałam, że te miano jest krzywdzące dla autorki. Szufladkowanie zdolnej pisarki, odznaczającej się indywidualnym tworzeniem powieści, niesztampowym stylem i świetnym pomysłem na historię było niesprawiedliwością.
Na tą część nie mogłam się wręcz doczekać. Niestety mój zapał szybko minął. Odnosiłam wrażenie, jakby autorka nie wiedząc jak ma połączyć wątki, robiła to byle jak, pobieżnie. Cała fabuła była prosta i przewidywalna. Intryga... praktycznie jej nie było.

Kreacja głównej bohaterki, to przekopiowana postać Malii z pierwszej części. Choć jej sarkastyczna i pewna siebie postawa mi się podobała, to liczyłam, że autorka nada Brynn indywidualne cechy charakteru.
Wątek romansu, mimo że stylistycznie napisany dobrze, był słabiutki i nieprzemyślany. Wprowadzenie fantazji erotycznych i odczuwanie przez bohaterów napięcia seksualnego od pierwszego, pobieżnego spojrzenia było tak płytkie, jakby zabrakło pomysłu na zbudowanie napięcia, czy relacji. Potem fabuła składała się z rozterkek moralnych Brynn oraz licznych powtórzeń wewnętrznych przemyśleń. Całość poprzetlatana infantylnymi dialogami.
Sfera emocjonalna praktycznie nie istniała lub była opisana w sposób dla mnie niezrozumiały. Żadnych cieplejszych uczuć. Brynn nienawidziła ojca, a Matteo z siostrą Daniką chcieli się wzajemnie zlikwidować.
Jakby życiowym celem głowy jednej z mafijnych rodzin było wyprawienie siostrze pogrzebu i zaliczenie dziewczyny.

Książka mało emocjonująca, mało ciekawa, mało pomysłowa, mało intrygująca.

Z pozytywów: autorka zredukowała liczbę niedociągnięć. Głównie dotyczy to ilości postaci drugoplanowych. Zabrakło mi jednak przypomnienia, kto jest kim, za co ma dług wdzięczności, z kim jest w sojuszu, a kto jest wrogiem.