Żeby cię lepiej widzieć recenzja

Kto nie zna bajki o Czerwonym Kapturku niech pierwszy rzuci kamieniem. Już sama historia, którą większość z nas zna z dziecięcych lat jest dość mroczna. Nie wiem jak reszta ale ja odczuwałam niemały niepokój z powodu wilka, który miał przecież takie wielkie oczy, uszy i zęby. A gdyby tak sprawić, żeby opowieść o Czerwonym Kapturku była jeszcze mroczniejsza? Pani Blaxill się to udało.
Aramor to niewielkie miasteczko na skraju lasu. Owiane jest ono przerażającą legendą o wilku, który żyje wśród drzew i chętnie poluje na bezbronnych mieszkańców. Ostatni atak nastąpił jednak pięć lat temu, więc wydawałoby się, że ludzie mogą odetchnąć z ulgą. Nic z tych rzeczy. Spokój zostaje zakłócony, a potwór zapolował ponownie, tym razem na młodzieńca o imieniu Ellis. Tym razem jest inaczej niż wcześniej. Chłopak uchodzi z życiem i został jedynie pokiereszowany, a nie zaciągnięty do lasu jako przekąska dla wilka. Mieszkańcy zaczynają się więc zastanawiać, czy wilk powrócił. A może to ktoś z mieszkańców robi innym krzywdę dla własnych korzyści, wykorzystując strach związany ze znaną wszystkim legendą? A może w to wszystko zamieszana jest Red, dziewczyna chodząca w czerwonej pelerynie, która praktycznie codziennie odwiedza babcie mieszkającą w głębi lasu?
Podczas czytania łapałam się na tym, że nie myślę o "Żeby cię lepiej widzieć" jak o nowym wydaniu znanej mi bajki, ponieważ opowieść szła swoim własnym torem. Mogłabym powiedzieć, że jest to retelling tylko z nazwy, bo autorka po drodze nieco zbacza z kursu i wraca do miksowania w pierwotnej historii dopiero pod koniec. Książka jest raczej skierowana dla młodszych czytelników. Według mnie świetnie się sprawdzi od mniej więcej 12 roku życia. Dostajemy tutaj trzy perspektywy - Ellisa, Red oraz Sabine, córki Drwala, który pięć lat wcześniej wyruszył z grupą przyjaciół do lasu w poszukiwaniu wilka i wrócił stamtąd sam, kompletnie odmieniony przez to, co zobaczył. Historia ta poniekąd przypomina nieco kryminał - razem z mieszkańcami próbujemy odgadnąć zagadkę dotyczącą wilka. Mniej więcej taki charakter ma ta książka przez większość stron. To chyba właśnie to sprawiało, że niełatwo było się od niej oderwać. Ciągle czuło się tę potrzebę poznania tajemnicy Aramor. Klimat jest jak najbardziej mroczny, a bohaterowie wykreowani tak, że można wśród nich wybrać z kim chcemy sympatyzować.
Według mnie była to zdecydowanie przyjemna, nieco odciągająca od codziennego życia lektura. Idealna na moment kiedy chce się sięgnąć po coś lżejszego. Pojawiają się też małe zwroty akcji i nie ukrywam, jeden z nich mnie zaskoczył, więc i ja dałam się zamroczyć tą specyficzną atmosferą na tyle, że na to nie wpadłam. Mimo, że książka jest skierowana raczej dla młodzieży to osoba dorosła też może się przy niej dobrze bawić.