Neapol '44. Pamiętnik oficera wywiadu z okupowanych Włoch recenzja

Sięgając po wspomnienia oficera wywiadu z okupowanego przez aliantów Neapolu spodziewałem się więcej wojny w wojnie. Tymczasem u Normana Lewisa to miasto i jego mieszkańcy (galeria naprawdę zadziwiających postaci) wysuwają się na pierwszy plan. Widać, że autor jest zafascynowany miastem, jego nietypowymi jak dla przybysza z północy zwyczajami - obyczajowymi, kulinarnymi czy nawet miłosnymi (opisuje na przykład cmentarz upatrzony sobie przez kochanków na miejsce schadzek gdzie nagrobki służyły za łóżka), lub religijne (odganianie lawy wydobywającej się z Wezuwiusza zalewającej miasto przy pomocy figury świętego Sebastiana). 
 
 Ale czym tak naprawdę zajmuje się oficer brytyjskiego wywiadu?
 
 Jest bardziej policjantem niż szpiegiem. Drobne kradzieże, wielkie kradzieże czy anonimowe donosy to jego codzienność, jeśli dodać do tego omertę i wendetę panujące w zona di comorra i kwestię obyczajności żołnierzy, na którą sprowadza się tak zwana lustracja przedmałżeńska przyszłej włoskiej wybranki wojaka, to mamy pełny obraz życia wywiadowcy na terenie okupowanym, dzięki czemu dziennik wygląda jak kajet dzielnicowego ze złej dzielnicy i trzeba przyznać, że jest to z korzyścią dla dziennika. 
 
 A jak Norman Lewis pisze?
 
 Norman Lewis pisze dobrze. Z jego wspomnień bije olbrzymia ciekawość świata, humor, wielka spostrzegawczość i lekkie pióro (już przed wojną był uznanym dziennikarzem). Autor nie cofa się również przed trudnymi tematami - olbrzymim głodem i biedą ludności cywilnej spowodowanymi wojną, wszechobecną korupcją czy okrucieństwem aliantów wobec miejscowej ludności - dla Lewisa nic nie jest czarno - białe. 
 
 Podsumowując Neapol 44' nie jest typową książką o wojnie. Przez większą jej część strzały padają gdzieś hen, daleko a autora dotyka głównie proza życia w okupowanym mieście. Jednak to jak Norman Lewis opisuje Neapol i jego mieszkańców z pewnością jest warte poznania.