Księżniczka i książę recenzja

"Księżniczka i książę" zabrała mnie w podróż, której się nie spodziewałam, a gdybym wiedziała, co mnie czeka, to na pewno nie chciałabym się tam wybierać. Skoro jednak postawiłam już pierwszy krok...

Najłatwiej jest mi wyobrazić to sobie w ten sposób - nastolatek, którego widzisz, jest tylko wierzchołkiem góry lodowej. Ogromnej i niestabilnej konstrukcji, którą unosi rzeczywistość. Nie panuje on nad swoimi uczuciami, czuje się zraniony sytuacjami z pozoru nic nieznaczącymi, a w tych krzywdzących go zła nie widzi. Przy okazji rani innych nawet o tym nie wiedząc. Jak każdy z nas przetrwał ten okres i stał się po nim ustabilizowanym dorosłym? Dla mnie to największa zagadka ludzkości.

Autorka założyła strój płetwonurka i z piórem w ręce postanowiła zanurkować bardzo, bardzo głęboko do umysłu młodego człowieka, po czym opisała jego życie z tej właśnie otchłani. Obraz przez to nie zawsze jest klarowny, a czytelnik nie zawsze jest pewien, czy to co widzi dzieje się naprawdę, czy jest tylko okruchem wyobraźni, ale kurczę... jakie to wszystko trafne! Pięknie ukazane i przerażające jednocześnie.

Główna bohaterka ma na imię Misza i przez rodzinę nazywana jest Księżniczką. Spotkania z rówieśnikami jednak nie zawsze są miłe, a korona nie raz i nie dwa potoczy jej się po podłodze. Niektórych recenzentów irytowała jej postać, mnie ani trochę, bo wciąż za dobrze pamiętam swoje lata szkolne, ten sam egoizm i desperackie pragnienie adoracji. Czytając, co jakiś czas uciekałam myślami do własnych wspomnień i podobnych sytuacji. Mój Książę też zawsze czekał na mnie wieczorami w pokoju, żeby rozmową i uściskami ukoić smutki. Na szczęście dla mnie nigdy nie stał się okrutny.

Styl pisarki jest cudownie melancholijny. Pięknie bawi się językiem, zgrabnie manewruje poetyckością uczuć, żeby za moment brutalnie przeciwstawić je wulgaryzmom w wypowiedziach nastolatków. Nasza wyobraźnia kontra rzeczywistość. Bardzo dobrze się to czytało, tylko...

...było to trochę za długie. Niektóre sceny można by spokojnie wyciąć, a przesłanie pozostałoby to samo. Przy obecnej grubości (ponad 500 stron) książka mniej więcej w połowie zaczyna być męcząca, a jeśli komuś od początku nie przypadła do gustu taka forma, pewnie w ogóle ją porzuci. To dla mnie jedyny minus.