Księżniczka i książę recenzja

Misza, jako jedynaczka, od zawsze była zapewniana o swojej wyjątkowości. Nawet imię, chociaż męskie, zostało jej nadane po to, by wyróżniała się z tłumu. Niecierpliwie czeka więc na świetlaną przyszłość, której wizję roztaczają przed nią jej bliscy. Gorzkie rozczarowanie przychodzi w momencie jej przeobrażania się z dziewczynki w kobietę – świat otaczający nastoletnią Miszę i ludzie go zamieszkujący nie wydają się podzielać zachwytu, do jakiego była przyzwyczajona. Wkrótce jedynym jej oparciem staje się wymyślona przez nią męska postać, którą nazywa Księciem. To on pomaga jej przetrwać najtrudniejsze chwile, towarzysząc jej w bolesnym zderzeniu jej wyobrażeń z rzeczywistością. W pewnym momencie Książę wymyka się jednak spod kontroli swojej stwórczyni…
.
Tytuł "Księżniczka i książę" jest taki niewinny i słodki, lecz tak naprawdę zawartość tej książki taka nie jest. Nie ma tu lukru ani cukierkowatego życia rodem jak z bajki. Historia opowiada o życiu, taki prawdziwym nie kolorowym ani przerysowanym. Główną bohaterka jest Misza, która nie posiada rodzeństwa i wydaje się przez to rozkapryszona i rozpieszczona do szpiku kości. Lecz tak naprawdę w środku jest wrażliwą osobą, która w życiu nie miała łatwo. To nie zmienia faktu, że jest księżniczką mamusi i tatusia, która była traktowana wyjątkowo. Dawane poczucie najważniejszego dziecka w rodzinie, kończy się tym, że Misza ma straszne wysokie mniemanie o sobie, wywyższa się i to powoduje, że staje się nie lubiana w szkole. Gdy nie ma się przyjaciół i do kogo odezwać, człowiek głupieje. Skrajna samotność zwykle jest tego przyczyną. A ona często doprowadza do tego, że człowiek dziczeje, stąd też choroby psychiczne. No ale ja nie o tym. Misza kreuje swojego przyjaciela "na niby", rozmawia z nim o wszystkim, lecz nadchodzi dzień, kiedy Misza nie jest już małą dziewczynką i odkrywa swoją kobiecość, swoje popędy seksualne. Ich relacja przechodzi na inne tory, już nie na te niewinne. Wiecie, w pewnym momencie zastanawiałam się, czy ta dziewczyna wie co chce od życia. Miała takie zmiany nastrojów i zmieniała zdanie co chwila, to tak jak faceci zmieniają kobiety jak rękawiczki. Autorka pokazuje nam obraz dorastania dziewczyny, która jest cholerną marzycielką i nie zawsze jednak dostaje to co chce. Widzimy także jak Misza zmaga się ze swoją seksualnością, potrzebą akceptacji w społeczeństwie oraz jak wchodzi w dorosłość. Pierwszy raz czytałam coś takiego i powiem szczerze, że jestem pod wrażeniem jak Anna Maria Pomianowska używa prostego języka. Przez strony się lawiruje i te 527 stron przelatuje jak za sprawą pstryknięcia palca. Nie odczuwa się tego. Jeżeli chcecie przeczytać coś nie tuzinkowego, zachęcam aby sięgnąć po tą pozycję.