Wilcza nora recenzja

Zapewne każdy z was spotkał się kiedyś z książkami, w których występowałyby obdarzone ludzkimi cechami zwierzęta, jak na przykład “Kubuś Puchatek” czy “O czym szumią wierzby”. Zakładam, że większość czytelników otarła się też o kryminał - oczywiście w sensie czysto literackim. ;) Jak często jednak zdarza wam się trafić na połączenie tych dwóch zjawisk? No właśnie.

Powieść Anny Starobiniec - “Wilcza nora” - zaintrygowała mnie właśnie tym, że przenosi konwencję klasycznego kryminału do świata zwierząt. Mamy ofiarę zbrodni - nieszczęsnego pożartego Zająca, podejrzanych, na których czele stoi naturalnie Wilk, świadków, których trzeba przesłuchać, a śledztwo prowadzi Starszy Borsuk Policji Dalekiego Lasu, z pomocą swojego partnera, młodego i narwanego Borsukota. Wspólnie muszą odkryć, kto miał motyw i sposobność popełnić morderstwo, a często te najbardziej oczywiste tropy okazują się zwodnicze...

Postaciom daleko do niewinnych zwierzątek ze Stumilowego Lasu i choć prawo zabrania im pożerania się nawzajem, to jednak ich instynkty pozostają niezmienne - czasem niezmiennie zabójcze. Co jest najciekawsze w bohaterach, to że chociaż każde z nich pozostaje wierne swojej zwierzęcej naturze, to autorka dodała im jeszcze cech typowo ludzkich, ale w taki sposób, że te dwie natury idealnie ze sobą współgrają. W stylu życia mieszkańców Dalekiego Lasu znajdziemy wiele odniesień do naszego świata, na przykład wieczorem mogą obejrzeć mecz w korzeniowizorze, zapewnić sobie stały napływ świeżych informacji dzięki podłączeniu do żabiej sieci - kumnetu, albo wybrać się do baru na muchito. Nie można odmówić autorce ani pomysłowości, ani dowcipu.

Książka teoretycznie przeznaczona jest dla dzieci w wieku 7+, choć ten próg wydaje mi się dość zaniżony - wolałabym nie czytać siedmiolatkowi o pokrwawionych strzępach futra i małym kojocie, który patrzył na śmierć swojej rodziny. Myślę jednak, że dla odrobinę starszego czytelnika “Wilcza nora” może stanowić doskonałe wprowadzenie do świata kryminałów i zachęcić go do sięgania po ten gatunek w przyszłości. Książkę czyta się bardzo szybko, intryga nie jest skomplikowana, choć ciekawie poprowadzona, a treść uzupełniają kolorowe ilustracje - dzieciaki powinny być zachwycone, choć niekoniecznie tylko dzieciaki ;)

Chociaż mam już swoje lata i przeczytałam w życiu niejedną powieść detektywistyczną, to bardzo dobrze bawiłam się podczas lektury, bo też nie była to infantylna opowiastka o puchatych zwierzątkach, ale po prostu dobry kryminał, z nutą humoru i ironii. Czekam na kolejne tomy, a was zachęcam do sięgnięcia po “Wilczą norę” - z dziećmi lub bez ;)

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.