Idziesz do więzienia. Kobiety bez litości recenzja

„Najgroźniejszy jest ten, który nie ma już nic do stracenia”

Znacie twórczość Camilli Läckberg? Ja poznałam bodajże w tamtym roku. Zaczęłam czytać serię o Fjällbace i totalnie w niej przepadłam. Jestem zakochana w każdym nowo czytanym tomie (nie przeczytałam jeszcze wszystkich), więc kiedy zobaczyłam książkę „Idziesz do więzienia i Kobiety bez litości”, wiedziałam, że muszę ją mieć. Potem zaczęłam czytać recenzje. No i mój zapał opadł.

Najnowsza książka Camilli Läckberg to zbiór dwóch opowiadań. Pierwsze z nich, „Idziesz do więzienia”, opowiada o czwórce nastolatków, którzy w sylwestrową noc urządzili sobie małe przyjęcie. Początkowo wszystko idzie dobrze, jednak w miarę wypitego alkoholu i gry w monopoly, na jaw wychodzą kolejne sekrety.
Drugie z nich, „Kobiety bez litości”, przedstawia historię trzech kobiet, których los nie oszczędzał. Mimo pozornego szczęścia całe ich życie jest zbudowane na pozorach. W końcu odważają się wziąć sprawy w swoje ręce.

Opisy brzmią intrygująco, prawda? Niestety treść taka nie jest. Okropnie wynudziła mnie ta książka. Nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie, że zamiast kryminalnych historii, dostajemy zwykły opis ludzkich żyć. I oczywiście, niektórym może się to podobać. Ja jednak liczyłam na rasowy kryminał.

W opowiadaniu „Idziesz do więzienia” nie zaskoczyło mnie zupełnie nic. Nie czułam żadnego napięcia, nie przewracałam stron z wypiekami na twarzy. Bohaterowie byli płytcy i niesamowicie mnie irytowali. Każdy z nich miał w sobie coś odpychającego. Nawet gdy poznałam ich motywacje, nie mogłam im współczuć. A ich decyzja wydaje mi się totalnie oderwana od rzeczywistości i nie mogę sobie wyobrazić podobnej sytuacji w życiu. Ciągle analizowałam to, co doprowadziło ich do takich wniosków i postanowień i wciąż nie mogę zrozumieć, jak do tego doszło.

Z kolei w drugie opowiadanie było nieco lepsze. Jednak tylko dlatego, że cała sytuacja i opisy życia tych kobiet wydawały mi się bardziej prawdziwe, a i same bohaterki mniej mnie irytowały. Jednak wciąż nie odczuwałam napięcia i nie obgryzałam paznokci, zastanawiając się „co się wydarzy?!”. Byłam znudzona i chciałam odłożyć książkę na bok.

Mam wrażenie, że Autorka niepotrzebnie skróciła historie do opowiadań. Gdyby rozwinąć niektóre wątki, nie śpieszyć się tak, może finalnie książka wydałaby się lepsza. Niestety, skrócona forma, pośpiech, brak logicznych wyjaśnień sprawiło, że książka nie ciekawi i nudzi.