Zew recenzja

,,Zew" to książka napisana przez współtwórcę serialu ,,Wataha", który uwielbia mój tata, Krzysztofa Maćkowskiego. Niestety książkę muszę zaliczyć do grupy rozczarowań.

Opis zapowiadał się świetnie. Dostajemy tutaj historię Ryszarda Wagnera, który pracuje jako pogranicznik i nie ma łatwego życia. Pewnego zimowego wieczoru spotyka na swojej drodze uciekająca Wietnamkę, którą postanawia zabrać do siebie. Następnie na jej życzenie odwozi ją do Chełma, gdzie kobieta wsiada do czyjegoś samochodu. Kilka dni później, niedaleko jego domu zostaje znalezione jej ciało. Mężczyzna podejmuje się śledztwa, mającego na celu odnalezienie mordercy.

Pierwszy aspekt, który muszę poruszyć, to fakt, że książka jest bardzo źle napisana. Wygląda to tak, jakby w ogóle nie przeszła żadnej korekty. Po prostu ciężko się ją czyta, ja ledwo dobrnęłam do końca. Niektóre zdania wyglądają jakby były tłumaczone bezpośrednio z angielskiego słowo po słowie, co tym bardziej zaskakuje, bo autorem jest Polak.

Bohaterowie są nijacy i bardzo denerwujący. W większości ich wypowiedzi w co drugim zdaniu pojawiają się wulgaryzmy, które niekoniecznie pasują do sytuacji. Praktycznie każdy bohater, którego poznajemy, zdradza swoją żonę/męża. Jedyną postacią, która wypadła nawet dobrze był Wagner, chociaż też posiadał swoje wady.

Fabuła zapowiadała się naprawdę dobrze. Okazała się jednak bardzo przewidywalna. Zakończenie było zbitkiem różnych sytuacji, w różnym czasie, przez co ciężko się było zorientować co tak naprawdę się stało. Podobnie do całej fabuły, nie było zaskakujące.

Plusem, który znalazłam w tej książce, był zdecydowanie zimowy klimat, choć tego typu opisów mogło być więcej. Kolejnym pozytywnym aspektem było poruszenie tematu nielegalnego przekraczania granicy i zmuszania kobiet do pracy w domach publicznych, w książce nazywanych ,,burdelami".
Gdyby książka przeszła ponowną korektę, to może byłabym w stanie ją komuś polecić, ale w takiej sytuacji nie potrafię nawet dopasować jej do konkretnej grupy docelowej, bo ten styl pisania po prostu męczy.

Niemniej jednak dziękuję Wydawnictwu Oficynka za egzemplarz.