Jak płakać w miejscach publicznych recenzja

Oryginalny pamiętnik, dziennik, zbiór zapisków (niepotrzebne skreślić) osoby cierpiącej na depresję. Już pierwsze zdanie książki: „Każdej tragedii towarzyszy coś zabawnego.” prezentuje nam treść w pigułce. I rzeczywiście, pisze pani Dłużewska o swojej strasznej chorobie z humorem i ironią, ale to dla mnie raczej forma obrony czy zbroi: chodzi o to, aby zbytnio nie pokazać strasznej natury tej choroby.

To na swój sposób bardzo niepokojąca proza, autorka z jednej strony wpuszcza nas czasami w zakamarki swoich przeżyć, usiłując wyjaśnić, jak to jest być w depresji, z drugiej strony często w trakcie lektury czułem się od niej oddzielony szklaną ścianą. I jeszcze, często to był jakiś sztuczny, nadwrażliwy świat, w którym każde drgnienie powiek mogło być wielkim dramatem. Swoisty ekshibicjonizm psychiczny pani Dłużewskiej, przypomina mi 'Najgorszego człowieka na świecie' Małgorzaty Halber, z tym że tam było więcej szczerości, tutaj więcej gry.

Jak widać z powyższego, mam z oceną tej książki pewien kłopot, z jednej strony efektownie to napisane, czasami wywołujące uśmiech; znajdziemy w książce trochę odważnych metafor i zdań, nie sposób odmówić autorce lekkiego pióra, erudycji i inteligencji. Przytoczę parę cytatów, które mi się podobały:
„Jeśli zastanawiacie się, czy nie powinniście iść do psychiatry, to prawdopodobnie powinniście.”
„Polska rośnie na traumie jak pieczarka na gnoju.”
„Moja rodzina nie lubi się martwić, co w praktyce oznacza, że martwimy się całkiem sporo, ale staramy się o tym nie rozmawiać, żeby nie martwić siebie nawzajem.”
Jest tego więcej.

Z drugiej strony bywa to puste, efekciarskie, bez treści, nie czuje się za bardzo dramatu czy wręcz tragedii depresji, można powiedzieć, że w ten lekko odjechany i humorystyczny sposób pani Dłużewska odreagowuje swoje stany, ma się wrażenie jakiejś formy autoterapii, ale chyba nie o to w książce chodzi, bo przecież nie napisała jej dla siebie, tylko dla czytelników.

Gwoli prawdy muszę powiedzieć, że oprócz ogólnych wywodów dostajemy parę pożytecznych porad: jak wstać z łóżka w dziesięciu krokach czy jak płakać w miejscach publicznych w sześciu punktach.

W sumie dobrze, że ta książka powstała, bo ważne jest, by oswajać ludzi z depresją, ściągać z niej odium stygmatyzacji. Z drugiej strony czytałem już lepsze rzeczy o tej chorobie; w ogóle to uważam, że najlepszą książką o depresji jaką znam, jest 'Ciemność widoma' Styrona.