Byłam kochanką arabskich szejków recenzja

Ostatnią przeczytaną przeze mnie książką, wraz z którą pożegnałam miesiąc luty była pozycja, która kusiła mnie już od jakiegoś czasu: Laila Shukri i jedna z jej książek opartych na prawdziwych wydarzeniach "Byłam kochanką arabskich szejków". Ciężko mi w tym miejscu, nie wspomnieć o porównaniu do "Missouli...", gdzie bogactwo, sława i powszechny szacunek= "możesz robić co chcesz i włos Ci z głowy za to nie spadnie". Tematyka islamu, ludzie wyznający tą religię, a w końcu zakazy i nakazy dotyczące kobiet są z jednej strony fascynujące, zaś z drugiej budzą strach i niezrozumienie. "Niby wiadomo, że "z ciapatymi" nie ma co się zadawać, a one i tak do nich lecą" - powie rasista i ksenofob, "trzeba dać im szansę, to też ludzie, tak jak ja czy Ty" odpowie bardziej tolerancyjna osoba. Takie rozmowy i sprzeczki słyszy się w wielu nie tylko polskich domach, ale co z tego wynika? Czy dziewczyna szukająca miłości, w przystojnym intrygującym obcokrajowcu jest winna swojego losu? Czy każdy przystojny obcokrajowiec wywozi dziewczyny pod pretekstem intratnej pracy zarobkowej do świadczenia usług seksualnych? Moja odpowiedź brzmi: nie, przynajmniej mam taką nadzieję. Nie zmienia to faktu, że historia zawarta w "Byłam kochanką..." jest do bólu poruszająca, i przeraża nadmiarem okrucieństwa. Powtórzę się: kolejny raz żałuję, że nie jest to fikcja, a prawda, która skutecznie zniechęca Europejczyków do wyznawców innej wiary, ale takie rzeczy niestety się zdarzają. Na szczęście postawa jednej z bohaterek, która pomimo grożącego jej niebezpieczeństwa, nie pozwoliła jej przejść obojętnie nad losem młodej kobiety i małej dziewczynki daje nadzieję na "wyrwanie się z piekła" i sprawiedliwość. Ciężko mi podsumować lekturę, ponieważ nie jest to książka do zrelaksowania się. Czyta się ją szybko lecz bez przyjemności, ale i nie o przyjemność tutaj chodzi (no chyba że przyjemnością można nazwać, przystępny i zrozumiały dla większości czytelników język). Z pewnością sięgnę po kolejne książki tej autorki, bo widać w niej odwagę do pisania o tym, co powinno być szczelnie zamknięte i nigdy nie powinno ujrzeć światła dziennego.