Terapeutka recenzja

Przez ostatni czas ja i Paris miałyśmy dość zimne stosunki. Zarówno ,,Dylemat’’ jak i „Dublerka” zostały przeze mnie odłożone gdzieś w połowie. Raczej nigdy do nich nie wrócę. Gdy zobaczyłam w zapowiedziach jej najnowszą książkę z jednej strony się ucieszyłam, a z drugiej byłam do niej sceptycznie nastawiona. Ale o to jest! Wielki powrót dawnego stylu Paris.

To jest Paris, którą każdy kocha i uwielbia po jej dwóch pierwszych książkach (,,Za zamkniętymi drzwiami'' oraz "Na skraju załamania"). Ta historia pochłania od pierwszych stron. Odnajdziecie tu kłamstwa, sekrety oraz paranoję. Na początku może Wam się jednak wydawać, że gdzieś już to było, bo mamy tu fabułę osadzoną w zamkniętym osiedlu oraz morderstwo. Mówi Wam to coś?
Jednak Paris potrafi budować napięcie, które jest wyczuwane już od pierwszych stron. Zaczynamy wraz z bohaterką oskarżać wszystkich po kolei. A autorka jedyne co robi to wodzi nas za nos i na końców wychodzi na to, że to było jak dla mnie nie do przewidzenia. Historia jest trochę mroczna i niekiedy przerażająca. Kto by się nie wystraszył, gdyby w nocy słyszał jak ktoś się kręci po jego domu. Podczas czytania sama miałam ciarki na całym ciele.
Akcja cały czas ma dynamiczny przebieg, ciągle się coś dzieje, co rusz dowiadujemy się czegoś nowego.
Bohaterów jest tu sporo, jednak łatwo się połapać i nie wprowadza to zbędnego chaosu. Gówna bohaterka albo stanie się waszą przyjaciółką i będziecie ją wspierać w jej działaniach albo ją znienawidzicie. Ewentualnie będziecie jak ja - gdzieś na granicy. Bo z jednej strony popieram jej dociekliwość i chęć dowiedzenia się co w trawie piszczy, ale z drugiej strony niekiedy robiła to tak nieumiejętnie. Jest jeden moment w tej książce, który do mnie niestety nie trafia i nie za bardzo rozumiem jej zachowanie.

Książkę czyta się błyskawicznie, jest ten typ historii nieodkładanej. Ciągle się o niej myśli, a gdy już się do niej usiądzie to nie da się od niej oderwać. Takie historię lubię najbardziej.