Wszyscy muszą zginąć recenzja

Pora na kolejną wizytę w Liceum Freuda. "Wszyscy muszą zginąć" nie jest kontynuacją "Nie wiesz wszystkiego", głównymi bohaterami są inni uczniowie tej samej szkoły. Myślę jednak, że warto ją przeczytać przed "Nie wiesz nic", bo wydarzenia w niej opisane z pewnością będą miały jakiś wpływ na całą społeczność tego liceum.

Marcel Moss tym razem szczególnie mnie zaszokował. Zawsze podejmuje się trudnych tematów, zwraca uwagę na wiele kwestii, o których inni boją się pisać czy mówić głośno. Momentami przerysowuje nawet niektóre wątki, by podkreślić ich wagę, ale przyznaję, że wizja zamachu terrorystycznego w polskiej szkole była dla mnie początkowo dość abstrakcyjna. Podchodziłam do tej książki bardzo ostrożnie, miałam obawy, że zabraknie w niej realizmu. Wszelkie wątpliwości rozwiały się po pierwszych stronach, Marcel przedstawił to tak, że wszystko było w pełni prawdopodobne.

Tym razem powieść toczy się w zasadzie dwutorowo - mamy Kaję, dzięki której dowiadujemy się jakie były konsekwencje zamachu, a jak do niego w ogóle doszło możemy prześledzić dzięki Błażejowi.

To nie jest opowieść o terrorystach, to raczej smutny obraz naszego społeczeństwa - brak tolerancji, sztuczność i zakłamanie, wypieranie się własnych poglądów, by przypodobać się innym, pieniądze, którymi można za wszystko zapłacić, ślepe dążenie do kariery zawodowej, faworyzowanie jednego z dzieci i gardzenie innym. Z przerażeniem możemy przyglądać się temu jak młodzież próbuje sobie radzić z brakiem akceptacji najbliższych im osób. A gdy już nie wierzą, że coś dobrego może ich spotkać na tym świecie, przenoszą się do tego wirtualnego.

Nie domyśliłam się zakończenia, bo dość szybko stworzyłam sobie własny scenariusz i się go kurczowo trzymałam, dlatego bardzo mi się podobało to, że po tym, jak już wszystko stało się jasne, Marcel jeszcze raz w telegraficznym skrócie przytoczył wszystkie wydarzenia, uzupełniając luki.

Ta książka to świetne studium ludzkiej psychiki. Pozory naprawdę mogą mylić i nie wiadomo kto jest przyjacielem, a kto wrogiem.

Moje 8/10.