Wyśniony koncert recenzja

Lubię sięgać po książki spoza mojego ulubionego gatunku. Po tę sięgnąłem dzięki uprzejmości Wydawnictwo Zwierciadło , a zaciekawił mnie post zapowiadający jej premierę. I ani przez moment nie żałuję.

Ależ to był cudowny czas. Przeniosłem się do innego świata. Zapominałem o rzeczywistości... i wzruszałem się.

Ileż każdy z nas miał w życiu marzeń? Za sprawą książki wróciłem do tych momentów. Wspominałem je i zastanawiałem czy wszystkie spełniłem? A jeśli nie to dlaczego?

Zaglądając na karty tej książki poznałem Antoniusza, młodego człowieka, który marzy o byciu sławnym kompozytorem. Mimo przeciwnościom losu kończy wymarzone studia... Oczywiście marzenia marzeniami, ale realne życie nie jest usłane różami. Dość szybko Antoniusz doświadcza tej smutnej prawdy. Tworzy swoje partytury. Zapisuje pięciolinie szeregiem nut. Stworzone dzieła wysyła do dyrygentów na całym świecie. Jednak nic z tego nie wynika. Aż do pewnego momentu...

Historia została mi opowiedziana pięknymi melodyjnymi zdaniami w dwóch strefach czasowych. Dostałem opowieść osadzoną w latach 1967-1968 pokazaną oczami Antoniusza oraz historię, która ma miejsce w 2018 roku i jest relacjonowana przez Roberto i Clarę.

Z każdą przeczytaną stroną tej historii czułem jak ona wybrzmiewa w mojej głowie. Miałem wrażenie jakbym nie czytał lecz słuchał przecudnej melodii. Poczucie zatracenia się w niej sprawiło, że na moment zapomniałem o bezsensie istnienia. Słowa, zdania oplatały moje ciało, dudniły mi w uszach, wypełniały emocjami moj umysł... "Czułem się, jakbym zawisł w jakiejś nierzeczywistej przestrzeni między jawą a snem".

Anna Bałenkowska zamieściła w książce wiele prawd, o których bardzo często zapominamy, a które mają ogromny wpływ na nasze życie. Przypomnienie mi ich tutaj często bolało – dotykało bez uprzedzenia mojej wrażliwości ukrytej pod grubą powłoką zewnętrznej siły i niezależności. Próbowałem to przetrwać zawieszony gdzieś pomiędzy tym co w danej chwili czułem a wspomnieniami. Tęskniłem za młodością, za niespełnionymi marzeniami, za ważnymi chwilami...

Jakże czas jest ulotny.

Wszystko się tutaj pięknie posklejało. Niepowtarzalna fabuła. Przepięknie scharakteryzowane postaci. Ciekawie zaprezentowany świat muzyki i architektura miejsc, w których się rozgrywa akcja.

Zakończenie mnie poruszyło, a całość wzruszyła. Co tam wzruszyła – polały się męskie łzy. Anna Bałenkowska, dziękuję. Chyba tego potrzebowałem.

Po przeczytaniu ostatniego zdania na długo pozostałem sam z tysiącem myśli...
Polecam! Czytaj!